Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τίποτα
 
Δεν μου άφησες πολλά
να θυμάμαι,
μονάχα κάτι στιγμές
περαστικές.
Ασπρόμαυρο τοπίο ομίχλης,
κρεμασμένο από τον ουρανό,
μια λάμψη παράξενη
στην καταιγίδα,
κι έπειτα τίποτα.
Ο,τι έμεινε από σένα
μία σκουριασμένη σκιά
ένας άδειος δρόμος.
Ανώφελο ταξίδι χωρίς σημάδια,
δεν έχει πέρασμα πίσω.
Tίποτα,
το δικό σου παρελθόν
σελίδα που λείπει,
δεν έχει ήχο η φωνή
να σε ακολουθήσω,
το τραγούδι γυμνό,
δεν έχει σκοπό.
Η μορφή,
από χώμα, νερό και θλίψη,
ολότελα δική μου.
Το πρόσωπο σβησμένο
στην ανοιξιάτικη λιακάδα.
Το πέλαγος, το μελτέμι,
ύστερα η αγάπη
ψηλά στο λόφο,
θα ήταν αλλιώς
αν ερχόσουν.
Αλλιώς...
χωρίς τέλος.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 16
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καυμοί του κόσμου. “Το μοιρολόγι της φώκιας “ Παπαδιαμάντη
 
Ιππαρχος
29-06-2008 @ 02:50
Ποτέ άλλοτε το "τίποτα" δεν υπήρξε τόσο πολύ!
Εκφράζεις και τα δικά μου συναισθήματα, με τρόπο που εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω, είναι μια διέξοδος, έστω έμμεση, σε ευχαριστώ για αυτό...
φραγκοσυριανος
29-06-2008 @ 02:55
Ασπρόμαυρο τοπίο ομίχλης,
κρεμασμένο από τον ουρανό,
μια λάμψη παράξενη
στην καταιγίδα,
κι έπειτα τίποτα ::up.:: ::up.:: ::up.::
karpox
29-06-2008 @ 03:14
Ανώφελο ταξίδι χωρίς σημάδια,
δεν έχει πέρασμα πίσω.

εκπληκτικη γραφη!!!
ALYZIOS
29-06-2008 @ 03:44
::up.:: ::theos.:: ::smile.::
LILA KIRA
29-06-2008 @ 04:09
ό,τι έμεινε απο σένα
μια σκουριασμένη σκιά
ένας άδειος δρόμος!!! ::yes.:: ::up.:: ::up.::
Ναταλία...
29-06-2008 @ 04:21
Εκπληκτικη γραφη ::yes.:: ::up.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
29-06-2008 @ 05:57
::theos.:: ::yes.:: ::theos.::
νετη541
29-06-2008 @ 06:23
Φίλε Κώστα, στέκεις ορθός, περήφανος και τόσο ποιητής απέναντι στην απουσία και στο τίποτα και γι' αυτό έχεις τα σέβη και την εκτίμησή μου. ::yes.::
aprobleptos
29-06-2008 @ 07:08
Η μορφή,
από χώμα, νερό και θλίψη,
ολότελα δική μου.
Το πρόσωπο σβησμένο
στην ανοιξιάτικη λιακάδα.
Το πέλαγος, το μελτέμι,
ύστερα η αγάπη
ψηλά στο λόφο,
θα ήταν αλλιώς
αν ερχόσουν,
χωρίς τέλος.
::up.:: ::yes.:: ::up.::
karina136
29-06-2008 @ 07:10
Κώστα ,τα ποιήματά σου είναι -για άλλη μια φορά- "μια λάμψη "
Είνα αυτή που φωτίζει τισς αντιθέσεις του χτές ,του σήμερα καιτου αύριο με διαφορετικό τρόπο.πραγματικά είσαι άπιαστος! ::smile.::
TarTears
29-06-2008 @ 10:23
gia na grafeis k poihma mallon kati sou afhse...mhn svhneis omorfes stigmes gia mia asxhmh...
Helene52
29-06-2008 @ 10:34
...... χωρίς περιττά σχόλια ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Την καλησπέρα μου Κώστα και το Θαυμασμό μου
Α.Ε. ΕΠΕ
29-06-2008 @ 13:28
Ασπρόμαυρο τοπίο ομίχλης,
κρεμασμένο από τον ουρανό,
μια λάμψη παράξενη
στην καταιγίδα,
κι έπειτα τίποτα.

Ναι, το ξεχώρισα! Υπέροχο!
Αστεροτρόπιο (Jeny)
29-06-2008 @ 14:01
::sad.::
jasminaki
29-06-2008 @ 23:14
::love.:: ::hug.:: αισθαντικο !!!!!
miss_a256
30-06-2008 @ 09:46
Ο,τι έμεινε από σένα
μία σκουριασμένη σκιά
ένας άδειος δρόμος.
Ανώφελο ταξίδι χωρίς σημάδια,
δεν έχει πέρασμα πίσω.
Tίποτα,

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο