| |
Ξανάρθε ψες το δώρο των ωρών ,είχε διψάσει πια η ψυχή
Τυλιγμένο με μιάν απόχρωση κι ένα φώς θαλασσί
Πήρε μορφή αιθέρος κι αστραπής
Λουσμένο μες στη νιότη,ήταν σαν χάλασμα ψυχής
Το σώμα του θυμίαμα καθιερωμένη ευωδιά
Χυμώδες δροσερό,ζάλη και λιγοψυχιά
Μέσα του γέλαγε το αύριο έκλαιγε το χθές
Κι έκρυβε ένα ανέμο για ταξίδια κι ατέλειωτες πλοές
Διάπλη σε πελάγη ξένα,θάλασσες μύθων δελφινιών
Για παραλίες μαγικές άγνωστων κόσμων μακρυνών
Ωσότου έρχεται γαλανότατο άραγμα ορθρινό
Σε λιμάνι νεραϊδένιο διαρκές και ποθητό
Τι γλαυκότητες ,τι σκόρπια ρόδα,τι ελαφρός χρυσός
Έβλεπα να φουντώνει για μένα ο ήλιος εκστατικός
Εκείνο με γνεψίματα χαράς μου χαμογελούσε
Με καλωσόριζε με ξεφαντώματα δεν με ξεχνούσε
Ω δώρο κι έγνοια μου της ζωής μου απαρχή
Τρέμω και φοβάμαι που αστράφτεις με χλιδή
Όραμα μου και θρησκοληψία μου είσαι πιά το μόνο μέσο
Ώστε την ύπαρξή μου οριστικά σε Σέ να δέσω....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
