Τι ώρα είναι;
Ποια μελωδία αυλακώνει την σιωπή;
Ποια μαύρη πέτρα τα νερά της ενοχλεί,
με παφλασμούς συμμετρικούς στην άγρια ακτή της;
Δεν είναι νύχτα…
Μια ηλιαχτίδα χαρακώνει την βραδιά…
Πώς ταξιδεύει ως την κρυφή της αμμουδιά,
και γράφει στίχους θλιβερούς στ’ αγνό κορμί της;
Δεν είναι μέρα…
Κοίτα τ’ αστέρια πώς κοιμούνται σιωπηλά…
Δες το φεγγάρι που ακόμα αργοκυλά…
Το μονοπάτι τ’ ουρανού δες πώς διαβαίνει…
Μα τι συμβαίνει;
Νύχτα και μέρα σιωπηλά μαζί βαδίζουν...
Είναι που πια κρυφά τα μάτια μας δακρύζουν,
τώρα που η αγάπη μας λυγάει κι αργοπεθαίνει…
Η συνολική σου σημασία ενος χωρισμού μέσα σε μέρα και σε νύχτα ταυτόχρονη ,ειναι ακρως ελκυστική και εγκωμιαστική για αυτο που τελείωσε..
Πολύ όμορφο..
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
