| |
| | Στο βαγόνι της ζωής |  | | |
Σ’ ένα ξύλινο βαγόνι, σ’ ένα ξεχασμένο τρένο,
σαν βαλίτσα που παλιώνει μόνη μου θα περιμένω
Φορτωμένη αναμνήσεις, γέλια, δάκρυα, ενοχές
Θα περνουν, θα με ξεφτίζουν μία μία οι εποχές
Τα παράθυρα σπασμένα, η εικόνα του θαμπή
Τ’ όνειρα μου σκονισμένα τα ξεπλένει η βροχή
Πότε πότε δυο αστέρια έρχονται και μου μιλούν
μ’ όταν φεύγουν, πώς φοβάμαι ότι δεν θα ξαναρθούν
Πλάι σε ράγες σκουργιασμένες, σ’ έναν έρημο σταθμό,
σ’ αποφάσεις γερασμένες κι έναν αποχωρισμό
μάταια θα περιμένω πότε θα ‘ρθεις να με βρεις
και μαζι σου θα με πάρεις σε μια τρέλα της στιγμής
Σαν αχτίδα στην βροχή μου έρχεσαι καμιά φορά
Κάθεσαι απέναντη μου και μιλάς ψυθιριστά
Μα όταν έρχεται η ώρα στον βυθό σου να χαθείς,
πάλι εκεί θα με αφήσεις στο βαγόνι της ζωής…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Είμαι ένα κουβάρι, είμαι ένας ήλιος τυφλός, από μέσα σφουγκάρι μα απ' έξω αχινός... | | | |
|
Ναταλία...
07-07-2008 @ 05:42 | υπέροχο ::yes.:: ::up.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
