| |
| | Κουβεντούλα |  | | |
Κουβεντούλα
(καρδιάς με την καρδιά στον καθρέφτη, πρόσωπο με πρόσωπο)
Βασίλη Χ. Ταρνανίδη
_Κάτσε καρδιά μου σε μια γωνίτσα
να κάνουμε μια κουβεντίτσα
έτσι απλά, γιομάτη αλήθειες.
Θαρρώ αυτές σου ’ν’ οι συνήθειες.
Κάτσε λιγάκι να ξαποστάσεις.
_Μα δεν κουράστηκα. Να σκάσεις!
_Είπα σε μένα αλήθειες μόνο.
_Τι νοιώθεις τάχα εσύ από πόνο!
Εσύ μόνο να συμβουλεύεις,
να κρίνεις και να με παιδεύεις.
_Μα είσαι στα πενήντα έξη.
_Δεν τα ’κλεισα. Δε θέλω λέξη!
_Συγνώμη, ίσως κάνω λάθος.
_Μα ναι, για δες το κατά βάθος,
μήπως κανείς για ν’ αγαπήσει
θα πρέπει χρόνια να μετρήσει;
Εσύ με τις φιλοσοφίες,
που βλέπεις τις ισορροπίες;
Δεν είδες νιους μέσα στο χώμα
και χούφταλα να ζουν ακόμα;
Δεν είδες κόπους χίλιους χαμένους
και ακαμάτιδες ευτυχισμένους;
__Καλά,.. εντάξει,…βέβαια,…ίσως,
_με τριαντάρη δεν είμαι ίσος,
μα εγώ πετώ! Πως δε το νοιώθεις!
_ Δε ξέρω. Πρόσεξε μη μετανιώσεις.
_Μα, τι μου λες, είμαι στα ύψη!
_Αυτό φοβάμαι. Μη σε συντρίψει
μια πτώση από ψηλά κει πάνω!
_Ούτε με νοιάζει και να πεθάνω!
_Καλά,.. ’πο λόγια έχω μπουχτίσει!
_ Κι’ απ’ την κακία σου έχεις μαυρίσει!
Μη δεις κανέναν ευτυχισμένο,
σε πιάνει το καταραμένο
τ’ αδέκαστου κριτή το ύφος
κι ευθύς σου πλέκεται ο μύθος…
..πρόσεχε! Μη! Δεν είναι πρέπον
το φέρσιμό σου το εκτρέπον
απ’ τα συνήθη, πεπατημένα!
Αυτά να τα ’λεγες στα περασμένα
χρόνια της νιότης, όταν ακόμα
κάτασπρα ’ράδιαζαν δόντια στο στόμα.
Τώρα μαγκούφα με τόσες ζάρες,
πως αξιώνεις αυτές τις χάρες!
_Αυτά ’κριβώς και ’γω σκεφτόμουν
για να σου πω καθώς ερχόμουν
στο ραντεβού πούχεις μαζί μου.
Βλέπεις σε νοιάζομαι, τρέμ’ η ψυχή μου!
_Όμως χτυπώ! Γιομάτη ήχους.
Δεν αφουγκράζεσαι τους ρείθρους
που ρέουν και με πλημμυρίζουν,
που πλάθουνε και ζωγραφίζουν
όνειρα, εικόνες, χρώμα, λουλούδια΄
αυτά που νοιώθουνε τα μαθητούδια;
………………………………
Είναι όμορφη σαν Αφροδίτη!
_Δεν ειν’ για σένα αποσπερίτη!
_Είναι ανάλαφρη, ίδια νεράιδα!
_Μα οι νεράιδες δεν δίνουν χάδια.
Απ’ ότι ξέρω μόνο μαγεύουν.
_Και έτσι να ’ναι με γοητεύουν!
_Σε βλέπω σπασμένη, χίλια κομμάτια!
_Έχει Θεέ μου, μελένια μάτια!
_Ξέρεις, μ ’αρέσεις! Σε κάνω χάζι….
_Θαρρείς πως είναι από τοπάζι!
_ Μα μοιάζει κοντά σου να’ ναι παιδούλα…,
_είναι λευκώλενη σαν την αυγούλα!
_Καλά, τελείως σου έχει σαλέψει.
_Δεν είναι αυτό. Μ’ έχει μαγέψει….
_Πρέπει να πούμε σαν καλοί φίλοι…
_έχει δυο χείλη, γλυκό σταφύλι!
_Ολ’ όσα πρέπει. Νέτα, καθάρια…
_και τα δοντάκια της μαργαριτάρια
_Μα επιτέλους θες να μ’ ακούσεις
ένα λεπτό με φρονιμάδα;…
_στο καταχείμωνο, σαν τη λιακάδα..
_χωρίς παιδιάστικες παλαβομάρες..
_Θε μου! Μ’ απόδιωξε τις ζάρες..
_ Απομακρύνσου από κοντά της.
_Μα, είναι η αύρα μου, είναι ο μπάτης!
_Καλά, από λόγια αφού δεν παίρνεις..
_όλο θαλασσοταραχές μου φέρνεις!…
_πια παραιτούμαι να συμβουλεύω.
_Μα αφουγκράσου, σε ικετεύω!..
_Σ’ αφήνω κι εύχομαι κουράγιο..
_είμαι δεμένη σ’ ένα μουράγιο..
_είπα κουράγιο. Σ’ αφήνω. Γεια σου..
_μα είμαι δεμένη στα σωθικά σου!
Για μας τους δύο δεν έχει «γεια σου»
Μαζί θ’ ανέβουμε τις ανηφόρες,
μαζί θα ζήσουμε τις μπόρες
κι όσες χαρές μας απομένουν.
Τα ίδια κύτταρα τους δυο μας δένουν.
Έλα, άνοιξε κι αγκάλιασέ με
και αν το μπορέσεις συγχώρησέ με
για τη γλυκιά ανατριχίλα
που μου ’φερε μια ηλιαχτίδα.
Κι όταν θα κλείσεις εσύ τα μάτια,
μαζί θα γίνω χίλια κομμάτια!
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Θέλω να βάψω τη γης με το χρυσό σου ήλιε μου, μα συ μου καις τα σύνεργά μου! | | | |
|
Ναταλία...
08-07-2008 @ 04:42 | Μα είσαι στα πενήντα έξη.
_Δεν τα ’κλεισα. Δε θέλω λέξη!
_Συγνώμη, ίσως κάνω λάθος.
_Μα ναι, για δες το κατά βάθος,
μήπως κανείς για ν’ αγαπήσει
θα πρέπει χρόνια να μετρήσει;
Εσύ με τις φιλοσοφίες,
που βλέπεις τις ισορροπίες;
Δεν είδες νιους μέσα στο χώμα
και χούφταλα να ζουν ακόμα;
Δεν είδες κόπους χίλιους χαμένους
και ακαμάτιδες ευτυχισμένους
είπα κουράγιο. Σ’ αφήνω. Γεια σου..
_μα είμαι δεμένη στα σωθικά σου!
Για μας τους δύο δεν έχει «γεια σου»
Μαζί θ’ ανέβουμε τις ανηφόρες,
μαζί θα ζήσουμε τις μπόρες
κι όσες χαρές μας απομένουν.
Τα ίδια κύτταρα τους δυο μας δένουν.
Έλα, άνοιξε κι αγκάλιασέ με
και αν το μπορέσεις συγχώρησέ με
για τη γλυκιά ανατριχίλα
που μου ’φερε μια ηλιαχτίδα.
Κι όταν θα κλείσεις εσύ τα μάτια,
μαζί θα γίνω χίλια κομμάτια
μεγάλη αλήθεια ο διάλογος σου ::yes.:: ::up.:: ::theos.:: | | Adoletes
08-07-2008 @ 10:29 | Ναταλία μου αυτό το ποίημα είναι η εξωτερίκευση συναισθημάτων που έχουμαι πολλές φορές μέσα μας και δεν τολμούμαι να ομολογήσουμε γιατί πιστεύουμε πως εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε αρνητική κριτική. Αλίμονο όμως αν η κάθε φοβία βάζει φραγμό στις εμπνεύσεις μας! Ευχαριστώ για την επίσκεψη. ::hug.:: | | simela
08-07-2008 @ 22:17 | κύριε Βασίλη!!!!!!
μου' φυγαν και οι φοβίες μου' φυγαν και όλα!!
αυτό θα κάνω απο' δω και πέρα !!!
κατευθείαν στ'αγαπημένα...ξερω 'γω....
στις δύσκολές μου στιγμές, να' χω να παίρνω κουράγιο...
να είστε καλά κύριε Βασίλη!! | | D-Asimos
15-07-2008 @ 23:52 | δασκαλε... δε θα στο σχολιασω επιτηδες! ::wink.::
ανεβασε το στη mw... για εκει ειναι η κουβενταρα σου!! φιλια! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
