Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος . . .
Κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού
Και με κοιτάς βαθιά στα μάτια
Εκείνα που πάντα έλεγες πως κάτι κρύβουν
Και οι ενοχές αρχίζουν να μας σκεπάζουν
Ενοχές δικές μου
Αρκετές όμως για ν’ανεβάσουν την θερμοκρασία δωματίου στα ύψη
Δεν ξέρω τι είναι σωστό
Και τι λάθος
Ποτέ δεν μπόρεσα να εκφράσω τις σκέψεις μου
Νομίζω τώρα είναι ξεκάθαρο τι θέλω να σου πω
Κι ας μην στο λέω
Κι ας δαγκώνω στα κρυφά τις λέξεις
Ώσπου να ματώσουν τα χείλη μου
Και να στάξει στο πάτωμα η αλμύρα τους
Με δυό μάτια
Δακρυσμένα
Κοιτάζω προς τα έξω
Και παίρνω την απόφαση να μην πω τίποτα
Απλά να φύγω . . .
Δεν υπάρχει ποτέ κατάλληλη στιγμή για να πεις αντίο . . .
