Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Βουητό
 Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα / που ‘ξερε πως δεν έχει ελπίδα / μα βγήκε από τα τείχη και πολέμησε / για της ψυχής του την πατρίδα (Γ. Ανδρέου)
 
[I]Το παραμύθι του τυφλού[/I]
ήταν αλήθεια
φαρμακωμένα της καρδιάς του
τ’ άγρια στήθια
κι αν με την τρέλα μοναχά
χτυπάει το φόβο
τρέμει το λόγο
που θα τον έκανε να ζει
από συνήθεια

Τον είδαν τα μεσάνυχτα
τρεκλίζοντας να σπάει
και να σφαδάζει
(τα παραθύρια του ορθάνοιχτα)
για όλου του κόσμου τους σταυρούς
Γι’ αυτό αλαλιάζει

Ήταν δραπέτης
με ανοχύρωτη καρδιά
κι έγιν’ επαίτης
σ’ όσα του στέρησαν κλειδιά
Και την αγάπη
δεν τη σχωρνάει
μόνο την κλαίει
Ίσως τον καίει

Λέει… την αλήθεια
που ‘ναι στα χέρια του αυλακιές
την τρώει η συνήθεια
Στα πλήθη ρίχνει τουφεκιές
μα στο δικό του σώμα μόνο
ανοίγουν τρύπες απ’ τον πόνο

Μικρός παλιάτσος
της ειμαρμένης του οδηγός
γυμνός και φάλτσος
σε νότες άδειες ναυαγός
Μη, δάκρια πάλι!
δεν έσωσ’ ο καιρός ακόμα
Σ’ αυτή την πάλη
το σώμα αλυχτάει για χώμα




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 14
      Στα αγαπημένα: 3
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      φφφφφφ
      Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος)
 
MARGARITA
08-07-2008 @ 10:16
Δεν προλαβαίνω με την μικρή να σχολιάσω...τι να πω ρε Στελλίνα....δεν έχω πια λόγια για την γραφή σου ::love.::
Α.Ε. ΕΠΕ
08-07-2008 @ 10:20
Λέει… την αλήθεια
που ‘ναι στα χέρια του αυλακιές
την τρώει η συνήθεια
Στα πλήθη ρίχνει τουφεκιές
μα στο δικό του σώμα μόνο
ανοίγουν τρύπες απ’ τον πόνο

Ας το πάρω αυτό, γιατί μου αρέσει. Πολύ. Πάρα πολύ.
::kiss.:: ::hug.::
tomas_to_tomari
08-07-2008 @ 10:36
empeiro?polu empeiro? ::up.::
ALYZIOS
08-07-2008 @ 10:48
ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ....... ::laugh.::
ΦΟΒΕΡΟ ΕΙΝΑΙ!!!
::up.:: ::smile.::
artista_k
08-07-2008 @ 10:50
just με δυσκολεύεις αλλά... μ' αρέσειιιιιιιι.... ::kiss.:: ::hug.::
Helene52
08-07-2008 @ 11:04
::up.:: ::up.:: ::up.::
spil †
08-07-2008 @ 11:30
Και στο έμμετρο και στη ρίμα : ΣΤΕΛΛΑ !!!
justawoman
08-07-2008 @ 11:41
Έχουν δερμάτινη υφή τα όνειρά μας
κι ας ψάχνουνε για πειρατές τα άλμπουρά μας
-----------
Που να 'ναι οι δροσιές του φθινοπώρου; ::lost.::
καλησπέρες στιχάκηδες
με ::love.::
Nefeligeretis
08-07-2008 @ 12:54
Να καούμε για να αγαπήσουμε το φθινόπωρο πιότερο,
οι δροσιές έπονται, τώρα προηγείται ένα άγρια
ποιητικό βουητό.
Ποιά θεία έμπνευση σε οδήγησε σε τέτοιο αριστούργημα;
Εδώ δεν βγάζουμε το καπέλο, βγάζουμε την καρδιά μας
στους στίχους σου Στέλλα.

::hug.:: ::smile.::
zentikes
08-07-2008 @ 13:18
Μη, δάκρια πάλι!
δεν έσωσ’ ο καιρός ακόμα
Μ’ αυτή την πάλη
το σώμα αλυχτάει για χώμα

ΑΠΛΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤΕΛΛΑ
μς ολη την σημασια της λεξις
χωρις το απλα
φοβερο
καλησπερα
Αστεροτρόπιο (Jeny)
08-07-2008 @ 13:30
Πώς θα ήθελα να το ακούσω.
Θρυμματιζόμαστε απόψε.
Xωρολάτρης
08-07-2008 @ 14:23
Πάρα πολύ δυνατό και παντοτινής σημασίας Στέλλα..
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
08-07-2008 @ 15:23
φιλοσοφώντας

τα αποσιωπητικά τα έβαλες στο σωστότερο των σημείων
και των ...τεράτων ::smile.::
balistreri
09-07-2008 @ 01:55
τις ρίμες τη σήμερον τις σνιφάρουν καλή μου δεν τις γράφουν....
δες τι έπαθε κι ο γιαννάκης ο παπαμιχαήλ....
τις μυγδαλιές τις ξεπάστρεςψες πάντως...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο