| |
| | Θλιμμένο |  | | | Γεια σας μετά από καιρό... Σόρυ που δε σχολιάζω, δε νιώθω πολύ δεκτική τελευταία... Το κάτωθεν ανάλαφρο πόνημα αφιερώνεται σε μένα, σε κείνον και στους λοιπούς (γλυκούς) θλιμμένους του site... | | |
Τελευταία έχω την ακόλουθη φαντασίωση
(κρατά λίγα δεύτερα μόνο)
Είμαστε σ’ ένα τεράστιο σουπερμάρκετ
Εγώ σπρώχνω ένα μεγάλο καρότσι για τα ψώνια
Γαντζώνομαι πάνω του, τσουλάω μαζί του
και γελώ με την καρδιά μου
Κι εσύ χαμογελάς που με βλέπεις να παλιμπαιδίζω
και δε με συμμαζεύεις με υποδείξεις και φωνές
- Σε λίγο θα μου αγοράσεις αφρόλουτρο «Νταβ»
και βιολογικό παγωτό σοκολάτα
κι ό,τι άλλο βρούμε και μας γυαλίσει
ασχέτως τιμής –
Σ’ είδα μια και μόνη φορά
που ήταν αρκετή για να σ’ αγαπήσω
- Δε μπόρεσα να μην το κάνω –
Είχες αθώο χαμόγελο παιδιού
που μαρτυρούσε πως δεν έχεις πληγωθεί πολύ στη ζωή σου
κι οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγωθεί
είναι απαλοί σαν τα πέταλα φρέσκου μπουμπουκιού
κι έτσι κατά κανόνα δεν πληγώνουν
Το βλέμμα σου, ζεστό και ασυννέφιαστο, έλεγε κάτι σαν
«Όλα καλά θα πάνε» και «μην ανησυχείς»
Κι είχα ανάγκη να μου το πουν στ’ αλήθεια αυτό
Είχα ανάγκη να το πιστέψω
Ν’ αφεθώ στην αγκαλιά σου
Ενώ θα ξεδιπλώνεις τις ρόδινες πτυχές του κόσμου μας
Γλυκά-γλυκά
Για να πατήσω – επιτέλους – στα μαλακά
Να σου αφεθώ και να σ’ αφήσω
Να με παραχαϊδέψεις λίγο
Σα να ‘μαι το παιδί σου
- Μη φοβάσαι δε θα γίνω κακομαθημένο -
Ποιος έξυπνος έβγαλε το συμπέρασμα
ότι τα μπουκωμένα πειθαρχία παιδιά
τα στερημένα αγάπης
γίνονται άνθρωποι σωστοί;
Αποτελώ το τέλειο υπόδειγμα
του αντιθέτου αυτού που λένε «σωστός άνθρωπος»
Πλήθος συγκεντρώνω μίση κι αντιπάθειες
Θα ‘ναι που δεν είμαι ούτε γενναία, ούτε ειλικρινής
Θα ‘ναι που γδάρθηκα πολύ κι έγινα αιχμηρή
Ίσως και να ‘ναι που το πρόσωπό μου
θυμίζει έντονα τύψη
και κανείς δεν αγαπά τις τύψεις
έξον κι αν είναι μαζοχιστής
Έχω βαρεθεί πια, κουράστηκα
Μέσα μου τόσες σκουριασμένες κραυγές
και καπνοί
να κουβαλώ μονάχη μου
σε διάφορα γραφεία «ειδημόνων»
- Παρακαλώ, δείτε τη γάγγραινά μου, ψηλαφίστε την,
κόψτε την από μένα (Σώστε με!)
και ν’ απαντούν ανέκφραστοι
να γίνω πιο σαφής
- Πόσο πια; -
Δώσε μου εσύ το θεραπευτικό άγγιγμά σου
και τότε σίγουρα θα γειάνω
θα ντυθώ ξανά στα λευκά
τα προ-βαφτιστικά μου ρούχα
Και γι’ αντάλλαγμα θα σου δείξω
πόσο ηδονικό είναι να τσουλάς
μ’ ένα άδειο καρότσι στους χαοτικούς διαδρόμους
ενός τεράστιου σουπερμάρκετ
Άσε δε θέλω «Νταβ» ούτε και παγωτό
Πάμε καλύτερα στην «έξοδο χωρίς αγορές»
Πάρε μου κάτι χωρίς αντίτιμο μεταλλικό ή χάρτινο
Μια απάντηση στην ερώτηση
«Τι σκέφτεσαι αλήθεια;» ή
«Τι χρειάζεσαι πραγματικά;»
Επέμεινε
Κι αν δεν τρομάξεις
Τότε πάρε μου
Μια εκδρομή μ’ εμάς τους δυο
Κάπου μακριά. . .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Jorlin
09-07-2008 @ 16:57 | http://www.box.net/shared/jieu4niww8
Ο παραπάνω ύμνος του υπερκαταναλωτισμού αφιερώνεται σε όλους!
(Σε ποιον δεν αρέσουν τα ψώνια; ::naugh.:: ) | | vas
09-07-2008 @ 17:24 | δεν ξέρω τι είχες πρόθεση να περιγράψεις, (μάλλον άσχετο
απ' αυτό που είδα εγώ), πάντως
εγώ το διάβασα σαν συνομιλία σου με τα προιόντα στα ράφια
και σαν τέτοιο μ' άρεσε...
μια εκδρομή με το Νταβ | | de la flores
10-07-2008 @ 02:45 | ::hug.:: ::kiss.:: ::rol.:: | | ingion1
10-07-2008 @ 04:20 | ::smile.:: ::up.:: | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
10-07-2008 @ 09:39 | Jorlin γενικώς δεν περνάς απαρατήρητη. Μου άρεσε πολύ ο χείμαρρός σου. Αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω πως με φοβίζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγωθεί.
::smile.:: | | Jorlin
10-07-2008 @ 16:57 | Γεια σας παιδιά! ::smile.::
Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις φατσούλες!
Vas, όντως κάτι άσχετο στόχευα να αποδώσω, αλλά μου αρκεί που πήρες κάτι που σ’ άρεσε από το κάπως φλύαρο γραπτό μου…
Jenny, σ’ ευχαριστώ πολύ… Το σημείο για τους ανθρώπους που δεν έχουν πληγωθεί πολύ πηγάζει από μια πρόσφατη συνάντησή μου μ’ ένα τέτοιο (μάλλον) άτομο, που είχε την «αύρα» που περιγράφω… Η συνάντηση αυτή μου δημιούργησε την αίσθηση πως όσοι έχουν νιώσει αγάπη και αποδοχή στη ζωή τους θεωρούν τις αξίες αυτές αυτονόητες και, ως αποτέλεσμα, τις δίνουν κι αυτοί αβίαστα και απλόχερα, σε αντίθεση με τους βασανισμένους, παραμελημένους κτλ που είναι συνήθως πιότερο καχύποπτοι ή και πικρόχολοι, αντιδρώντας ασυναίσθητα σε πληγές που δε μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν… Αυτό βέβαια είναι μόνο μια σκέψη κι οπωσδήποτε όχι τεκμηριωμένη άποψη...
::smile.:: | | tsiailisworld
29-08-2008 @ 10:41 | πολύ όμορφο, συγκινητικό, γλυκό αλλά βαθύ, η επανάληψή του στην τελευταία σκηνή αποστομωτική... Κάλλιστα θα μπορούσες να το μετατρέψεις σε πεζογράφημα... | | balzak
29-08-2008 @ 12:19 | Καλως την μετα απο καιρο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
