| |
Μια ζωή προσμένοντας το ίδιο πάντα ψέμα
εκείνο το γλυκόπιοτο αλλόκοτο νερό
σ' έσυρε ο άνεμος μακρυά και άδειασε το βλέμμα
ξεθώριασαν τα ρούχα σου μαζί με τον καιρό.
Η φλόγα που έγινε φωτιά τώρα έχει γίνει σπίθα
τα μάτια σου δεν βλέπουν πια τις ομορφιές του κόσμου
[I]το ξέρω άργησα πολύ, μα επιτέλους ήρθα
όλες τις πίκρες, τις πληγές, τη σκοτεινάγρα δώσ' μου.[/I]
Κοίταξες στον καθρέφτη εχτές και είδες ξένα μάτια
να σε κοιτούν ανέκφραστα και να παρατηρούν
Δεν έσπασες, Δε ράγισες, Δε σκούπισες τ' αλάτια
τα πόδια σου όμως λύγισαν, βάρυνες, δε μπορούν.
"[I]Είμαι η θάλασσα, η φωτιά, σου φέρνω φρέσκο ψέμα
ας το πιστέψουμε μαζί κι ο πόνος θα περάσει
κι όταν θα έρθουν να μας πουν "τα δυό δεν ήταν ένα"
δε θα 'χει σημασία πια, θα έχουμε γεράσει.[/I]"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
