| |
Μιά πεταλούδα αντίκρισα
στο φως του ήλιου να λάμπει,
την θαύμασα, την αγάπησα,
κι είπα να την φιλήσω.
Σαν αύρα θαλασσινή την πλησίασα...
Τα μεταξένια της φτερά
ένιωσα με τα χείλη μου ν'άγγίζω,
θεέ μου τί χαρά ήταν που ένοιωσα
βαθειά μες στην καρδιά μου...
τί αίσθηση μοναδική,
άλλη δεν γνωρίζω...
να πεθάνω θε γι' αυτήν,
αυτή είναι η ζωή μου,
πιο όμορφο δεν βρίσκεται,
πλάσμα να με μαγεύει,
λειώνω και την λατρεύω ,
σαν μόνη μες στην πλάση,
με τα μάτια κλειστά, μαγεμένος,
στον παράδεισο επιστρέφω μαζί της...
με τα μάτια κλειστά...
δεν την είδα να πετά ψηλά,
να φεύγει μακριά μου,
να χάνεται από τα μάτια μου,
να μην φαίνεται καθόλου και
πουθενά,
αφανής σαν και πρώτα...
μόνο που τώρα ήξερα οτι υπάρχει,
και το ένοιωσα,
και δεν μπορούσα να ξεχάσω...
Το βλέμμα μου,
της καρδιάς μου έγινε
θλιμμένος υπηρέτης να ψάχνει να
βρει την ύπαρξη εκείνη που την
δική μου έδειξε φτωχή και άχαρη,
σαν είμαι χωριστά της...
Στην έκσταση που μού χάρισε πριν, τώρα μού έδειχνε την πτώση...
Ο ήλιος έχασε την λάμψη του...
ο ουρανός κι αυτός μαυρίζει...
η μέρα έγινε νυχτιά...
το φως γυρνά σε σκότος...
τα πουλιά δεν κελαηδούνε πια...
τα λουλούδια δεν ανθίζουν...
το ουράνιο τόξο έχασε τα χρώματά του...
η θάλασσα ταράχτηκε,
κύματα ξεσπάνε οι λυγμοί της
στης στεριάς τον κόρφο τον
αμμουδερό,
αμέτρητοι οι κόκκοι του,
δάκρυα πετρωμένα
του ουρανού τ'άστρα τα πεσμένα...
αυτά είδαν τα μάτια μου και τούτο
θα βλέπαν τα δικά σου αναγνώστη...
ένα ανδρικό κορμί,
σιγά κινεί τα πόδια του στο χώμα,
δεν μοιάζει να'χει πια ψυχή,
μια στάλα αν τού'μεινε ακόμα,
δεν έχει πια φωνή,
ψεύτικο μοίαζει το στόμα,
έρημος έγινε η γη,
κι η καρδιά τού λιώμα,
άπνοη πνέει η πνοή,
ερείπιο το σώμα
....
θεέ μου κάνε να φανεί,
γι'αυτήν δίνω της ζωής μου τον αγώνα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
