| |
[align=center]Πάντοτε αγαπούσα τα μακριά σου μαλλιά
Έπεφταν στους ώμους σου κυμματιστά
Τόνιζαν το χρώμα των ματιών σου
Κι έκαναν τα χείλη σου να μοιάζουν μ’αμαρτίες
Που από μέσα τους ξεπετιούνται φωτιές
Δυό μικρές αμαρτίες
Η δίψα για ζωή ήταν εμφανής στο πρόσωπό σου
Κι εκείνη για ηδονή το ίδιο
Και η παραμικρή λεπτομέρια ήταν μοναδική
Μπορούσα να διαβάσω την ιστορία
Μέσα σε κάθε ρυτίδα
Πραγματικά ένιωθα λες κι είσαι γέννημα της φαντασίας μου
Λες κι είσαι η μούσα που ήρθες για να μου δώσεις έμπνευση
Και να με κάνεις να ξεχάσω ό,τι προηγήθηκε
Ήσουν η γυναίκα της ζωής μου
Και θα είσαι για πάντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
