φεγγαροφως
22-07-2008 @ 14:35 | Πώς να γιατρέψω τις πληγές που άνοιξες;
Πώς να μερέψω το θεριό που λέγετε οργή;
Δώσ’ μου νερό την πίκρα απ’ τα χείλη μου να σβήσω
Της λησμονιάς να σκύψω
Να ρουφήξω την πηγή
ειναι πολυ ωραιο.... ::yes.:: ::theos.:: | |
παλίες αγάπες
22-07-2008 @ 14:35 | Αποτυπώνεις μια ενταση, πόνο και απογοήτευση στο ποίημα σου.. Επλίζω να μην τα ξανανιώσεις.. ::smile.:: | |
Maria Olsen
22-07-2008 @ 15:49 | Ωραίο το ποίημά σου...
Όσο για την οργή... ρίξτου καμιά κατραπακιά λεκτική να πάρει το μάθημά του! Όχι για εκείνον, αλλά για το δικό σου το χατήρι... ::yes.:: | |
Nefeligeretis
22-07-2008 @ 23:23 | Καλημέρα Ντόρα,
Σωστά περιγράφεις το καταλάγιασμα της οργής,
μόνο με τη λησμονιά.
::smile.:: | |
Γιώργος Θαλάσσης
23-07-2008 @ 02:37 | διεγραψε τον τωρα | |
Ναταλία...
23-07-2008 @ 05:02 | Πάρα πολύ ωραίο ::yes.:: ::hug.:: | |
artista_k
23-07-2008 @ 05:33 | Αν και με σημάδια οργής, όμορφο ::theos.:: | |
 |
