Το φεγγάρι των πόθων σου γέμισε πάλι!
Το φεγγάρι της δικής σου της νύχτας !
Που στάζει από κρυφά παράπονα ….
Τα «θέλω» σου, σαν δροσοσταλίδες σε λούζουν …
Φεύγεις !....
Πάλι φεύγεις !...
Που πας ;
Τρέχεις ασταμάτητα, ν’ ανταμώσεις το άγνωστο !.....
Το νέο, το ποθητό ….
Κάτι σημαντικό για σένα!....
Μέσα στο χάος τόσων ασήμαντων πραγμάτων ,
πάλι φεύγεις !...
Που πας ;
Το άγνωστο κρύβεται παντού! ….
Και μέσα σου ακόμα ….
Τα χέρια σου στάζουν αίμα ,
από τα τόσα αγκάθια,
που έχεις αγγίξει !....
Κι εσύ πάλι φεύγεις !...
Το βλέμμα σου στάζει θυμό ,
για τις τόσες αποκαθηλώσεις ,
των ιδανικών σου ερώτων …..
δηλητηριάζεσαι!......
Κι όμως πάλι φεύγεις !.....
