| |
[I]Χρόνια έψαχνε το τέλειο τριαντάφυλλο[/I]
[align=center]
Εκείνο που ομορφαίνει τη ζωή όποιου βρεθεί κοντά του.
Εκείνο που έκανε ζωγράφο τον ληστή και ποιητή τον ψεύτη.
Εκείνο που άγγιξε τον χρόνο και του έδωσε σημασία.
Εκείνο που πήρε τον βρυχηθμό και τον έκανε λέξεις,
πήρε τις λέξεις και τις έκανε τραγούδι,
πήρε το τραγούδι και το έκανε εικόνα,
σκάλισε την εικόνα σε πέτρα, την έκανε άγαλμα
και το κοίταγαν οι περαστικοί και χαμογελούσαν.
Εκείνο που κόβει την ανάσα και δίνει πνοή.
Εκείνο που θερίζει φόβο και σπέρνει ελπίδα.
Εκείνο που παίρνει την κραυγή και την κάνει νανούρισμα.
Εκείνο που λάμπει στο σκοτάδι και κρύβεται στο φως.
Εκείνο που αγκαλιάζει το σύμπαν και το άτομο με την ίδια αφοσίωση.
Εκείνο που αγγίζει τον πυρήνα.
Εκείνο που δεν έχει αρχή και τέλος.
[/align]
[I]
Εκείνο λοιπόν το όμορφο τριαντάφυλλο συνάντησε μια νύχτα στην κορφή του λόφου.
Πάγωσε για μια στιγμή που ίσως να ήταν και αιωνιότητα και απλά το θαύμαζε.
Φυσικά, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος όταν βρεθεί
αντιμέτωπος με τόση ομορφιά, δεν προσπάθησε να το κόψει.
Το ξερίζωσε.
Δυστυχώς αυτό δεν ήταν αρκετό.
Άρχισε να κόβει ένα ένα τα φύλλα του γιατί ήξερε ότι το κάθε φύλλο έκρυβε ένα άλλο πιο όμορφο πίσω του.
Στο τέλος έμεινε να κρατάει ένα κοτσάνι γεμάτο αγκάθια.
Από τότε κάθε τι που έκανε ήταν μισό.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
