| |
Πάλι γλυκό πολεμικό το μένος
Της ζωής για μένα στα βάθη της νυχτιάς
Στην άκρη του παράδεισου είμαι ξαπλωμένος
Κι ακούω ν’ανεβαίνουν οι κτύποι της καρδιάς
Ναί,σ άκρη παράδεισου ζώ κάθε βραδιά
Εκεί που η ίδια μου η αγωνία χάραξε με αίμα
Ανάμεσα απ’το χρόνο του νού μου η αγκαλιά ,
Αλύγιστο μου στέριωσε και πλούσιο ένα ρέμα
Ω μυστική πρωτοεικόνα πάλι ανάτειλες για μένα
Της νοσταλγίας μου μονομιά γεμίζοντας τη σφαίρα
Να σε θωρώ μακρύτερα απ’της μοίρας τα γραμμένα
Πιο πάνω απ’τα σύνορα του μύθου,κι απο την άβυσσο πιο πέρα
Κύττα,της εξορίας μου μίκρυναν οι δρόμοι
Τα φτερά μου εθεριέψανε,τα πρώτα μου φτερά
Γοργοσαλεύουν με ρυθμό που δεν εγνώρισαν οι ώμοι
Κι ένα παλμό που στα φρένα μου ανάβει,άγια πυρκαγιά
Αχ ,ως πότε θα με χωρίζει η έρμη ζωή απο σένα
Ω αρχέτυπο του πάθους μου μεγάλο,ιερό παραμίλημα βαθιά μου
Τ'ανέσπερο φώς σου,μες στον Άδη κατέβη ως σε μένα
Τι νέφος,νέφος αχνό είν’ο θάνατος μπροστά μου.........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
