stixoi.info: Μίλα για μας

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	135260 Τραγούδια, 273538 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μίλα για μας

Ηταν η πρώτη φορά που λευτέρωνα
δίχως ντροπή τις κινήσεις μου.
Ημουνα σ'ένα σχοινί τεντωμένο
Βιαζόμουν..γύρω και κάτω το χάος..
ένιωθα κάτι να δίνω και κάτι να παίρνω
δροσιζ'αγάπη
πάχνη που γρήγορα σκόρπισε.
Πάλι εκεί...στο σημείο...πιο γερασμένη
από πριν πάγωνα μέσα στις σκέψεις
που δεν οδηγούσαν και στάσιμη
σάρκωνα δίπλα του ίδια θεριό
Νικημένη και ξένη.
Σαν σε ταινία γυρνούσα στο χρόνο
ξυπόλητη κι έψαχνα τέρμα στο σώμα
της μάνας μου.
Αίμα ,νερό και τα δάκρυα που χαν ποτίσει
τα μάτια της πριν μ' αγκαλιάσουν
ήτανε μόνη
πήρα το κύμα στα μάτια μου κι έμπλεκα σ' ένα βυθό..
στο τέρμα χανόμουν και πλήρωνα κι έβγαινα
πάλι στο φως
Στένευε ο κύκλος και γω καρτερούσα
τη λύτρωση.
-Δεν θα βρεθείς πουθενά .Θα μακραίνει το τέλος.
Ο ίσκιος θα πνίξει την αύρα σου ,μέχρι την άλλη ζωή!
Ηπια κι άχρωμη μες τις εκφράσεις που πλήθαιναν
σαν το κακό γυμνωνόμουν .
Είχα λυτρώσει τη θέληση .Το σώμα μου κιότευε.
Κράταγα μέσα στις χούφτες σφιχτά τις πληγές
κι απλωνόμουν σα χάδι νεκρό στη ζωή που με πήγαινε..
-Μη μου δανείζεις τα λόγια σου !Δεν μου ταιριάζουν!
Πέτρωνα πάνω του ..ήμουν δική του και το ξερε.
Πούλαγα σ'όποια τιμή θα μου όριζε κάθε μου δάκρυ..
Δεν αγαπούσε το κλάμα και γω είχα χρόνια να κλάψω.
Μες το μυαλό μου που μάζευε πράγματα ήταν αρρώστια,
πάνω στα μάτια μου όμως τα ρούχα ακατάστατα μέναν εκεί
κάποια στιγμή θα φερόταν σαν κύριος.θα λεγα φύγε!
κάποια στιγμή θα φερόμουν σαν άνθρωπος .Θα φευγα.
Σ'ένα φιλί συνονθύλευμα αγάπης και μίσους,κρατούσα
τα χρόνια που ξόδευα.
Αμορφη μάζα τα νιάτα μου γίνονταν γκρίζα.
Γέρναγα κάθε χρονιά για αιώνες.
-Μίλα για μας!Σ'αγαπώ!
Τι σου στερώ θα σου έδινα πίσω αν μ'αφηνες!
Μίλα για μας!κάνω στροφή..δεν με βλέπεις;γυρίζω την πλάτη μου.
Κείνη η ψυχή μου κουρέλι σε χίλια κομμάτια.
πως να ξεσπάσω;με κούραζες.Ηθελες ένα γυαλί να το σπας
και να γίνεται πάλι καθρέφτης.
Να βλέπεις τα χάλια του κι έτσι να νιώθεις υπέροχος.
Πάνω .Πιο πάνω.Πιο πανω του.
Μέσα σ'αυτό η ταπείνωση μ'έπνιγε.
Ημουνα σ'ένα κλουβί και με ΄πότιζες αίμα και δάκρυ.
Μάστιγα ήσουν κι εγώ ο ζυγός του μυαλού μου.
Σαν ταυτιζόμουν με όνειρα έβγαζες μένος μπαρούτι
και χώλαινες πανω μου.
Μάντρωνα .Φύλακας μιας ουτοπίας.
Φύλακας μιας φυλακής της ζωής μου.
Γύρω γυαλίζαν τα φώτα μα γω στο σκοτάδι κυλιόμουν
σα στείρα γριά μ'αναμνήσεις μιας άτυχης τύχης για γέννα.
Ογκος της μήτρας μου ήσουν ,το τέλος της νιότης μου
κι ένα τραχύ χαλινό της ελπίδας...
..............................................................................................................

24-03-2000


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

χαίρομαι που υπάρχετε

agrafos 29-07-2008 @ 13:50	::theos.:: ::up.:: ::up.::
Maria Olsen 29-07-2008 @ 15:00	Πανέμορφο κρατώ τούτο: Είναι γελοίο να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους ::theos.::
CHRISTOS P 29-07-2008 @ 16:34	..."Σ'ένα φιλί συνοθύλευμα αγάπης και μίσους,κρατούσα τα χρόνια που ξόδευα" ... Ελένη, πού να πρωτοσταθώ ; Χαίρομαι ειλικρινά για το χάρισμά σου να καρφώνεις την προσοχή μας στα γραπτά σου ! Την καλημέρα μου !
karpox 29-07-2008 @ 18:10	λυτρωτικο!!! τι μου θυμισες να ξερες............................ ::kiss.:: ::kiss.:: ::kiss.::
ka ti na 30-07-2008 @ 08:41	σπαρταράει η αλήθεια του...χωρίς ανάσα το διάβασα... μ΄ άρεσε πάρα πολύ Ελεάννα... ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο