Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271243 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ερωμένη
 Θα το αφιερώσω στους άντρες εκείνους που δεν ξέρουν που να κατατάξουν μία γυναίκα όταν μπαίνει στη ζωή τους...
 
Το άδειο σπίτι μου κρατάω κλειδωμένο
Πλάι κουρνιάζω στη δική σου τη σκιά
Μοιάζει το σώμα μου στη γη νά 'ναι θαμμένο
Κι ανατριχιάζει με δυο βήματα βαριά..

Είναι σκλαβιά μου η δική σου ελευθερία
Αφού αντίδοτο δεν θέλω πια να βρω
Είν' η αγάπη ανεξήγητη πορεία
Σ' έναν απόκρημνο και δύσβατο γκρεμό...

Ένα τηλέφωνο χτυπάει κι αρρωσταίνω
Λες πως με θέλεις..μα φοβάσαι να με δεις
Στ' ακουστικό σβήνουν τα χείλη..και πεθαίνω
Γιατί μου κλαις στην άλλη άκρη της γραμμής?...

Μοιάζουν οι άντρες απ' αλλού νά 'ναι φερμένοι
Αφού στα μάτια σου εγώ βλέπω το Χριστό!
Σαν τελευταία μες στον κόσμο ερωμένη
Θα με καρφώσουν..στο δικό σου το σταυρό...

22/1/2005



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 12
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ώσπου να 'ρθεί τούτος ο κόσμος στα καλά του.. άσε με να σε αγαπώ μέχρι θανάτου
 
χρήστος
24-01-2005
πολύ όμορφο Μαρία. , πραγματικά υπέροχο!!
EKI
24-01-2005
Καταπληκτικό, και σε ευχαριστώ για τη αφιέρωση............
Γιώργος_Κ
24-01-2005
Όμορφο το ποιηματάκι, αλλά τι ακριβώς εννοείς με το σχόλιό σου Μαρία??? Μήπως το οτι οι άντρες που έχεις γνωρίσει διατηρούσαν παράλληλες ερωτικές σχέσεις, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πότε να δούν εσένα??? Το έπιασα το νόημα Μαρία?
Ανώνυμο σχόλιο
24-01-2005
Όχι Γιώργο..δεν το έπιασες..έχεις άλλη μία ευκαιρία!!
kin
24-01-2005
Καλημερα!!! ελα μωρε δεν φταιμε εμεις που μας μπερδευεται......απλα δεν μπορουμε να καταλαβουμε πως λειτουργειται...για μας εισταε εντελως μυστηρια πλασματα.......βεβαια αν σκεφτοσασταν οπως εμεις, νιωθατε οπως εμεις, αγαπαγατε οπως εμεις, λειτουργουσατε οπως εμεις και εμεις εξακολουθουσαμε να σας λατρευουμαι.....ε τοτε μαλλον θα ειμασταν γκει
kapnosa-v-ainigma
24-01-2005
Τον εχω γνωρίσει τον κύριο...Πανέμορφο, το ποίημα!
annaΤi
24-01-2005
α, ρε.... -ευτυχώς, που πήρα τη δόση μου-καπνόσας σήμερα & δε με ρίχνει...- _ Πολύ καλό Μαρία.... και το σχόλιο!!!
Δημήτρης
24-01-2005
Μάλιστα μαρία... μου αρέσει πολύ... το σχόλιο αλήθεια δεν το καταλαβαίνω... ίσως επειδή δεν κατατάσσω τις γυναίκες που έρχονται στη ζωή μου σε κατηγορίες... γιατί να το κάνω? δεν βλέπω λόγους... αν κάτι παρανόησα βοήθησε με... αυτό που κατάλαβα από το ποίημά σου, αναφέρεσαι σε κάποιον που ίσως δεν κατάλαβε πόση αξία είχες για εκείνον...τελικά... μετάνοιωσε? και σε πίκρανε πολύ... μα μάλλον είναι αργά τώρα... το ίδιο συμβαίνει και με το άλλο φύλο... μου συμβαίνει τώρα μάλιστα αυτό...
Ανώνυμο σχόλιο
24-01-2005
Ίσως είναι πιο "εύκολο" για κάποιους να χωρίζουν τους ανθρώπους(όχι μόνο τις γυναίκες)σε κατηγορίες και να τοποθετούν κάθε τι νέο αναγκαστικά σε μία από αυτές..μάλλον έτσι αισθάνονται ασφαλείς..κάποτε όμως,επειδή οι άνθρωποι είναι πολυσύνθετες οντότητες που δεν μπαίνουν σε καλούπια,η συνταγή χαλάει...και πανικοβάλονται...
Δημήτρης
24-01-2005
Εσύ το κάνεις μαράκι αυτό? κατηγοριοποιείς από ασφάλεια? αχ!! αυτή η ψευδαίσθηση της ασφάλειας... κανείς δεν είναι ασφαλής...αλίμονο αν ήταν...
Εκάτη
24-01-2005
..Υπέροχο!!!!
AnNaMaRia
24-01-2005
Μπραβο!!!! Αψογο Μαρια μου!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο