nuxtolouloudo
05-08-2008 @ 09:53 | Πολύ όμορφο Ντόρα μου!Μεγάλη η αλήθεια σου...!!
Πόσο δίκιο έχεις..
Για να τον αγαπήσουμε πρέπει πρώτα να τον γνωρίσουμε..
Γνώθι σ' αυτόν..
Αλλα προτιμάμε να γνωρίζουμε τους άλλους...
Πονάει λιγότερο...
Όμορφες οι ανησυχίες σου!Μου άρεσε πολύ! ::yes.:: ::up.:: | |
Άθη Λ.
05-08-2008 @ 12:13 | έχει μεγάλη σημασία να τα βρούμε τον εαυτό μας, να πιστέψουμε σ' αυτόν, να'χουμε πίστη στις δυνάμεις μας, και να ξέρουμε να τον αγαπάμε..
Ντόρα μου, έγραψες μια αλήθεια... ::love.:: | |
Θεττάλια
05-08-2008 @ 12:46 | Το θυμάμαι, γλυκούλα μου, αυτό το ποίημα. Καλό και αληθινό. Πού είσαι, όμως;; Δεν πάτησες ακόμα κουμπιά!
::oh.:: | |
poetryf
05-08-2008 @ 13:28 | "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν σου"
Πώς να αγαπήσεις αληθινά αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Άσε που το πλησίον μπορει να μη σημαίνει πάντα το διπλανό σου,
μπορει να προέρχεται απο το πλήττω, που παει να πει "αγάπα τον εχθρό σου"..
Πού θέλω να καταλήξω θα μου πεις και με το δίκιο σου;
Μα πώς τις φορές εκείνες που ο εαυτός σου γίνεται εχθρός σου μπροστά σε έναν καθρέφτη
το μόνο που σου ζητά είναι να τον αγαπήσεις λίγο παραπάνω...
Μπορείς;;; | |
CHЯISTOS P
05-08-2008 @ 14:12 | Ένα μπουμπούκι που δεν άνθισε ποτέ,
άνθισε μόνο στα πελάγια όνειρά μου,
- κι έγινες χώμα να το θρέψεις εαυτέ -,
όμως δεν πρόφτασε να ζήσει τη χαρά μου...
την καλησπέρα μου ! | |
Helene52
05-08-2008 @ 16:54 | Πανέμορφο !!!!!!! ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
giannisanas
05-08-2008 @ 17:09 | τι να πω, είχα(αν ακόμη δεν έχω) το πρόβλημα αυτό κι αγώ, με το περασμα του καιρού όμως βελτιώθηκε η κατάσταση. Ίσως μια καλή αρχή είναι να αρχίσεις να διεκδικεις τα δικαιώματά σου , το μερίδιό σου στην ζωή | |
zennoula
06-08-2008 @ 23:52 |
ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ
Ίσως να μη σ’ αγάπησα ποτέ
Κι ας ζήσαμε μαζί όλα τα χρόνια
Περίεργε δικέ μου εαυτέ
Το μόνο που σου έδειξα συμπόνια
Δινόμουνα σε άλλους και σε άλλα
Και πάντα καταπίεζα εσένα
Μιλούσαμε μπρος στον καθρέφτη μου συχνά
Κι έχοντας δίκιο κατηγόραγες εμένα.
Δεν το θελα μιλάω ειλικρινά
Τόσο πολύ εγώ να σ’ αδικήσω
Είναι η φύση μου έτσι γεννήθηκα θαρρώ
Και θα ‘μια αυτή μέχρι τα μάτια μου να κλείσω.
μεγαλη μου κυρια ατελειωτη
τι ειπες τωρα?
δικο μου το ποιημα
κι απορω πως δεν μου το χαρισες | |
 |
