| |
| | Το Πληγωμένο Φεγγάρι |  | | | Αφιερωμένο στην αδερφούλα μου!! | | |
Φεγγάρι μου ολόχρυσο,
σελήνη μαγική,
του έρωτα σε χτύπησε
το κοφτερό σπαθί!
Πισώπλατα σε χτύπησε
σαν ύπουλο πουλί
και πλήγωσε θανάσημα
την άμοιρη ζωή!
Σε τρύπησε,σε έκοψε
σε πόνεσε πολύ...
μα η λάμψη σου δέν άφησε
μονάχο το κορμί.
Το αίμα σου το κόκκινο,
κυλάει απαλά,
και χρωματίζει έντονα,
τα άσπρα σου ''φτερά''.
Ο έρωτας ο όμορφος,
και της καρδιάς το μέλος,
κατάστηθα με χτύπησε
με το χρυσό του βέλος!!
Του έρωτα η αίσθηση
και της καρδιάς ο πόνος,
δέν θεραπεύονται εύκολα
από της γής τον χρόνο.
Αυτά με κάναν σήμερα,
να σκευτώ να γράψω,
του έρωτα τα αισθήματα
και τη ζωή να ψάξω...
Μπορεί να είμαι άπειρη,
και μια απλή κοπέλα,
μα ξέρω να αισθάνομαι,
να νιώθω τον αέρα...
Γι'αυτό σελήνη μου λαμπρή,
του κόσμου μου στολίδι,
μια χάρη μόνο σου ζητώ:
νά'σαι στενή μου φίλη.
Να σκαρφαλώσω πάνω σου,
στην όμορφη ραχούλα,
και να με πάς πολύ ψηλά...
να βλέπω την ζωούλα.
Με τα μακριά σου τα φτερά,
να με καθοδηγήσεις...
στα σύνορα του κόσμου του,
στην σκοτεινή την Δύση.
Κι αν τότε δέν τον δώ
και δέν τον ανταμώσω,
θ'αρχίσω ν'απελπίζομαι,
θα κλαίω,θα βουρκώσω!
Μονάχοι εγώ κι εσύ,
θα μείνουμε κλεισμένοι...
στο σκότος του ουρανού,
θα είμαστε δυο ξένοι!
Θα κλαίω εγώ,θα κλαίς κι εσύ,
θα είμαστε κοράλια.
Δυο πλάσματα στον ουρανό,
που πέφτουν στ'ακρογιάλια.
Κι όλη η φύση θα νοσταλγεί
το όμορφο το βλέμμα.
Θα κλαίει κι αυτή και θα θρυνεί
για το δικό του ψέμα.
Ζωή μου τερατόμορφη,
καρδιά μου ραγισμένη,
μή κλαίς μ'αυτά τα δάκρυα,
μή τρέμεις,μή πεθαίνεις...
Κι εσύ φεγγάρι μου λαμπρό,
μή κάθεσαι μακρυά μου.
Έλα και κάτσε στην καρδιά
και στη ζωή,κοντά μου.
Μαζί θα ξεπεράσουμε
τον πόνο της αγάπης,
κι η πληγωμένη μου καρδιά,
θα γιατρευτεί κοντά της.
Μα το δικό της το φιλί,
τρεμάμενο το δίνει,
και θεραπεύει εύκολα
του έρωτα τη δήνη.
Πεθαίνει το φεγγάρι,
για να σωθώ εγώ,
κι εγώ κοιτάω ασάλευτη
το σκοτεινό κενό...
Όμορφη πού'ναι η ζωή...
σαν πίνακας γεμάτος
με χρώματα φανταχτερά,
θαρρείς και είναι μάγος!!
Του έρωτα η σκοτεινιά,
και της ζωής το χρώμα,
μαζί θα πορευθούνε
στου φεγγαριού το χώμα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Η ζωή μου είναι μια ανάμνηση...και η πένα...η λήθη της! | | | |
|
poetryf
09-08-2008 @ 02:33 | Η παιδική αθωότητα σε όλό της το μεγαλείο.
Το μόνο που θα σε συμβούλευα μικρό μου κορίτσι (μόνο σε ηλικία) είναι να προσπαθήσεις να συμπυκνώνεις σε λιγότερες στροφές το νόημά σου. Πρόσεξε και λίγο το μέτρο σε 2-3 σημεία. Κατά τα άλλα την αγάπη μου σου αφηνω και το θαυμασμό μου! | | iokasth
09-08-2008 @ 03:02 | Ετσι, όπως γραφει η poetryf.
Σε θαύμασα. ΜΠΡΆΒΟ ΣΟΥ ! !
Φιλάκια.
ΝεφΕλλη | | nikodo
09-08-2008 @ 03:12 |
Πεθαίνει το φεγγάρι,
για να σωθώ εγώ,
κι εγώ κοιτάω ασάλευτη
το σκοτεινό κενό...
μπράβο μικρή LADY.......πολύ πολύ όμορφο | | ALYZIOS
09-08-2008 @ 03:22 | Ο έρωτας ο όμορφος,
και της καρδιάς το μέλος,
κατάστηθα με χτύπησε
με το χρυσό του βέλος!!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!! ::yes.:: | | Ιππαρχος
09-08-2008 @ 03:29 | Κάθε στροφή μια ξεχωριστή ομορφιά! | | Ορφέας
09-08-2008 @ 04:33 | Με poetryf κι εγώ...!
Μια ομορφιά όλο....! ::hug.:: ::up.:: ::love.:: | | nuxtolouloudo
09-08-2008 @ 04:44 | Αλεξάνδρα μου, θα συμφωνήσω με την Αθανασία...
Τα συναισθήματα σου, ο τρόπος που γράφεις, η αγάπη που προσφέρεις μέσα απ το γράψιμο σου είναι μοναδικά..
Λίγο πιο συμπυκνωμένο να ήταν μόνο..
Είσαι ξεχωριστός άνθρωπος...Τα φιλιά μου.. ::kiss.:: ::hug.:: ::love.:: | | Ναταλία...
09-08-2008 @ 05:11 | Μπράβο κορίτσι μου γράφε γράφε εχεις μέλλο ::yes.:: ::hug.:: ::kiss.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
