| |
Έχω στο σπίτι καναρίνια.. αντί για κάδρα
Και είναι πίνακες σας λέω ζωντανοί !
Ρίχνουνε φως στα πεπρωμένα μου τα μαύρα
Είναι θαρρείοι της αγάπης κεραυνοί !...
Μα ψες το βράδυ.. στη μεγάλη καταιγίδα
Έσβησε άγρια ο πρώτος μου ο γιος
Αίματα.. σάρκες.. και φτερά μονάχα είδα
Κι άνοιξε κάτω από τα πόδια μου γκρεμός...
Είχε τα μάτια του μισάνοιχτα στη θλίψη
Κι όμως ορθάνοιχτα σε θάνατο αργό
Και με πλακώνει σαν τον Χάροντα η τύψη
Π' άφησα κείνο το παράθυρο ανοιχτό...
Λες και ζηλέψανε την άχραντη ομορφιά του
Τι ήταν πλάσμα στη ζωή μοναδικό
Πια δεν θα δω ποτέ τα μάτια τα δικά του
Φταίω εγώ.. και όχι.. δεν με συγχωρώ...
Ίσως χειρότερα ακόμη και να νιώθω
Από μιαν έκτρωση αν έκανα.. "απλή"
Σε "προϊόν" πια "επιπόλαιο".. και "νόθο"
Eν μιας νυκτός την "συνουσία" την "τυφλή"...
...
Και φαντασθείτε.. ήταν ένα καναρίνι !
Και όχι άνθρωπος.. δεν ήταν καν παιδί !
Επιβεβαίωση για μένα.. πως τα κτήνη
Είμαστε μόνον οι "ανθρώποι" μες στη γη !!!...
- Εγώ μόνον φταίω.. και όχι η γάτα.. ας με συγχωρέσει από εκεί που αναπαύεται εν ειρήνη τώρα πια... -
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
