| |
Ο έρωτας μου
Τους άπραγους τούτους καιρους
Τωρα που εχασα την ομορφια του κοσμου
Μονάχος πια απόμεινα με συντροφιά
Τον έρωτα μου και τα λεω
Φτερωμενη αυτή,αυτή ελευθερη
Να προσπετάξει οπου θελήσει,ομως με συμπονά
Και στη ζωή με συντροφεύει.
Αυτη η λαμπερή κι αχτινοβόλα
Ήρθε να μείνει στη σκοτεινιά μου
Τυλίχτηκε στα κουρέλια της σκιάς μου
Και με συντροφεύει
Παράτησε το φλογερό της κόσμο
Και τη θαμπωτική στολή της
Κι έγινε η ισόμοιρη της φτώχιας μου
Ξένη δεν ειναι να την φροντίσω
Γουλιά νερό δεν ζήτησε να ξεδιψάσει
Μερίδιο της ψυχής μου κατοικει,επιταγή
κι αγαπη,δεν της ταιρίαζει να με αφήσει
Υστεροφημία
Με λησμόνησαν οι ανθρώποι
Πριν ακόμη πεθάνω
Με πίκραναν όσοι
Με πάθος αγάπησα
Ομως όλοι τους αύριο,θαρθουν
Μακάβρια στον τάφο μου απάνω
Και θα θλίβονται τάχα πως πρόωρα
Υγεία τους άφησα !
Κι εγώ ξαπλωμένος,χλωμός
Θα γελώ ή θα κλαίω,Θέε μου
Ας μην υποστώ και της πίκρας αυτής
Τον χυδαίο καυμό
Δυό κόμποι δακρύων δικοί σου
Απλοί,σεμνοί χωρίς συνοδεία κραυγής
Κι ίσως δυό άγνωστοι στίχοι
Με το πιανίσσιμο της χαραυγής
Υστεροφημία καλή ,θα μου στέκει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
