| |
Ένα κορίτσι στη στεριά, σαράντα κόμπους δένει
λύνει ξελύνει τα σκοινιά, πίνει της νύχτας τη φωτιά
τη θάλασσά της βλέπει και της μιλάει και λέει
Είμαι για λίγο τώρα εδώ, ωσότου να ξεκουραστώ
μα θα ξανάρθω
φτιάχνω κατάρτια και πανιά, μιλάω μ' αγίους και στοιχειά
κι' έτσι μαθαίνω
παίρνω τη σκόνη τ' ουρανού, ευχή σβησμένου αστεριού
κι' έτσι αντέχω
διαβάζω τα αινίγματα της γης, ακούω τον ήχο της σιωπής
και προχωράω
σκάβω στο χώμα πιο βαθιά, του σκοταδιού τα μυστικά
αναζητάω
για να βρεθώ ξανά στο φως και της ζωής μου οδηγός ήμουν και είμαι
πιο δυνατά και πιο σοφά, είναι τα βήματα γοργά
για να σε φτάσω
για το ταξίδι άλλη μια φορά, δίνω ψυχή δίνω καρδιά
κι' όσο κρατήσει
στη μαγική σου αγκαλιά, κύματα πάρτε με μακριά
θά' ρθω μαζί σας
Βιάζομαι τώρα ν' ανοιχτώ, σαν έτοιμη από καιρό
γι' άλλα ταξίδια
και για του ρίσκου τη φωτιά, έχουν τα μάτια πυρκαγιά
και ξεκινάνε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
