| |
Αμμόχωστος
Στο πανικό της τρικυμιάς τη μοίρα σου λυπήθηκα
Μα πριν σφυρίξει ο βοριάς με δάκρυ σ’απαρνήθηκα.
Του κόσμου ήσουν θησαυρός,της χαραυγής καμάρι
Κι εγινες πίκρα και καυμός σκέλεθρο και κουφάρι .
Στον Κάψαλο και στη Δροσιά για σένα ρώτησα
Μου’παν πως είσαι ξενητειά και μακρυά σου αρρωστησα.
Έψαξα για παρηγοριά,το όνειρο θέλησα ν’αλλάξω
Σ’άλλη αφέγγαρη στεριά δέχτηκα τον πόνο να χαράξω.
Δωσ΄ μου κουράγιο και καρδιά δωσ’ μου Θεέ μου νιάτα
Να βρω τα χνάρια της ξανά και την παλιά της στράτα
Σαν Οδυσσέας που γυρνά με διψασμένη αγκάλη
Άσε πριν μ’εύρει η νυχτιά ν’αράξω στο γνώριμο ακρογιάλι.
Μόνος στη μέση ξένου ουρανού θυμάμαι τώρα και ραγίζω
Σβήνω στ’αγιάζι του καιρού μα τ’όνομα σου ψιθυρίζω.
Και σου φυλάω καρτέρι μαζί σου πρώτος να σύρω το χορό,
Απ’τον ήλιο σου ενα μεσημέρι να πιώ να δροσιστώ.
Κι οπως διαβαίνει η ζωή στη νοσταλγία σου δεμένη
Ακούω πάντα μιά φωνή,αντάρα στο μυαλό μου ριζωμένη
«Γίνε φωτιά Αμμόχωστος κι άναψε τα σκοτάδια,
Άνοιξε τα φτερά και πέταξε απ’τα βουβά ρημάδια.»
Νεκρανάσταση
Θηριώδεις κεραυνοί,θύελλες στους αιθέρες ,νύχτες θανατερές
Νύχια ατσαλένια αστροποβόλων στομάτων καταπαχτές
Με προσμένουνε ανήλεες στιγμές χειρότερες κι απο καμίνι
Κι ομως εισέρχομαι κι οτι γίνει ας γίνει
Μια επιτάφια πομπή δοξολογία νυχτερινή με κατεβάζει
Απ’τα ψηλά που υψώθηκα,βασιλιάς το διατάζει
Εφιαλτικό ταξίδι,σύγχρονη είσοδος στον παραδείσιο Άδη
Τι θα δώ,τι θα δώ ψυχή μου κολασμένη,φόβος και τρόμος το σκοτάδι
Ω τι ήρεμος που είμαι,καταντά κλασσική η ευδαιμονία
Φυλακωμένα στη σπηλιά τους νηστεύουνε καιρό,τα πειναλέα θηρία
Κι ολα τριγύρω μπόρα ραβδωτή στη μαυρίλα ,άγονος χαμός
Τι μακρυά που φαίνεται ο ήλιος η σελήνη κι ο Θεός
Σαν να μην έφθανε ο χιονιάς πέφτει κι η σκοτεινιά οριστικά
Πως θα ξημερώσει τώρα,δεν θα ξημερώσει πιά
Το λέει η βδελυρή η επιβεβλημένη κόλαση η μισητή
Φίδι πηχυαίο που σφίγγει την καρδιά μ’επιταγή
Μα οτι κι αν λέει κι εδώ κι εκεί αναλαμπές,άστρα πολλά ξεσπούν
Πρόνεια θεού, οίστροι ρευμάτων απο παντού ορμούν
Κι εγώ στο μέσο ακλόνητος με πλήθος ηρεμία
Ξεσπώ σε μια κατάνυξη αγία και θαυμασία
Θ’αναστηθώ!μονάχα η τελευταία ν’αχτιδοβολήσει στιγμή
Να παρελάσουν τα οράματα η γαλήνη σου σαν απλωθεί
Οι ουρανοί να ξεσκισθούν απο τη βίαιη σου αστραπή
Ν’αναβλαστήσει ο νέος κόσμος,νάρθει η πολλή συγκομιδή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
