| |
Ποσο πολύ σε λάτρεψα και τώρα
που ο χρόνος σφίγγει αμείληκτα
της μνήμης τη θηλειά...
Πήγα εκεί κι αγνάντεψα
τη θάλασσα μακριά
μήπως και σ' αντικρύσω!
Η σκέψη μου ξετύλιξε
όλη την ομορφιά σου
κι η θύμισή σου μ' έκανε
καρδιά μου να δακρύσω!
Εκεί στα κύματα
που μου έπαιρναν το βλέμα,
είδα απ' τα σκοτεινά νερά
να βγαίνει το φεγγάρι.
Καθώς ανέβαινε αργά
τη σκάλα τ' ουρανού,
έδωσε φως στη θλίψη μου
και μ' έστειλε κοντά σου
με τα φτερά του νου.
Και είπα κι εσύ πως θα κοιτάς
την ίδια ακριβώς σκηνή,
εκεί στο βράχο του γυαλού
που σου έδωσα - θυμάσαι; -
το πρώτο μου ζεστό φιλί.
Απόψε σε νοστάλγησα
ακόμα πιο πολύ
και λέω εκεί πως θάσαι,
στη μυστική σου μοναξιά απλωμένος...
και από το φως του φεγγαριού λουσμένος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
