| |
-Πολλές φορές ένιωθα πως ζούσα σε μια ταινία… πως κάποιος μου κάνει πλάκα… κάποιος με παρακολουθεί είμαι σίγουρη έλεγα πάντα.. ναι όντως η ζωή είναι μια ταινία… ταινία φαντασίας, παραμύθι ή περιπέτεια… δεν έχει σημασία.. η ζωή αλλάζει μορφές. Πότε είναι μια κωμωδία γεμάτη αστεία, πότε ένα δράμα που σε κάνει να κλαις. Πότε έχει όμορφο τέλος και πότε άσχημο. Σε όλους τους τομείς της.
Αλλά για άλλη μια φορά είπα πολλά…
-όχι συνέχισε… έχουν ενδιαφέρον όλα αυτά που λες..
Άναψε ένα τσιγάρο και με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:
-είσαι σίγουρος πως θέλεις να συνεχίσω?
-πιο πολύ δεν γίνεται..
Πάντα πίστευα στα μυστήρια. Ήξερα πως υπήρχαν απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα.. πως όλα αυτά που ο άνθρωπος ονόμαζε άγνωστο ήταν απλά ένας φόβος. Ένας φόβος που τους κατακτούσε, που δεν τους άφηνε να το ψάξουν παραπάνω..
-όπως νομίζεις, απάντησε αυτή.
-πιστεύεις στον έρωτα?
Τι ρητορική ερώτηση άραγε. Ήξερα τι θα πει. Κι εγώ άλλωστε… Όχι ακόμα είναι νωρίς ακόμη για να μάθει.. όπως και όλοι…
-ο έρωτας είναι ένα μυστήριο, ίσως ένα όνειρο, ένας εφιάλτης… μην με ρωτήσεις αν έχω ερωτευτεί, όλοι οι άνθρωποι ερωτεύονται… η σημασία του έρωτα βέβαια διαμορφώνεται διαφορετικά στον καθένα… για αυτό είπα όνειρο και εφιάλτης…
-γιατί εφιάλτης όμως?
-θα σου πως μια ιστορία δεν ξέρω αν θα πειστείς, καλύτερα μην πιστέψεις… όσοι πίστεψαν χάθηκαν, εκτός από μένα… μην με ρωτήσεις γιατί, δεν έχω εξήγηση είναι ένα από τα άγνωστα, τα αδιερεύνητα, που ο ανθρώπινος νους δεν χωράει ούτε καν έχει το θάρρος να το αντιμετωπίσει… ή έστω να το διερευνήσει.. αυτή η ιστορία έχει τα πάντα έρωτα, ένταση, ζήλεια.. ένα δεν θα σου πω… το πραγματικό όνομα ενός ανθρώπου που υπάρχει… θα τον ονομάζω Άγγελο, γιατί είναι ένας άγγελος… το πραγματικό του όνομα είναι αλλιώς…
-γιατί δεν θέλεις να μου το πεις?
-αυτός ο άνθρωπος σημαίνει πολλά για μένα και σε άλλους ανθρώπους δεν ανήκει πια εδώ…. Τον πήρε κάποιος ή κάτι μακριά μας… ήταν το πιο γλυκό άτομο που γνώρισα… πρώτα όμως θέλω να μάθω ποιος είσαι και γιατί ζητάς να μάθεις πράγματα για μένα…
-η ταυτότητα μου δεν είναι κάτι ιδιαίτερο… γιατί ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει αν όντως είναι αυτός που απεικονίζει η φωτογραφία στην ταυτότητα ή αν όλα τα στοιχεία του αντιστοιχούν… πραγματικά πίστεψε με δεν έχει σημασία ποιος είμαι…
-έστω να ξέρω το όνομα σου… ξέρω μιλάω με έναν άγνωστο και δεν έχω και πολλά να κερδίσω… απλά να ξέρω έστω σε ποιον απευθύνομαι…
-λέγε με Βασίλη… έχεις δίκαιο μιλάς με έναν άγνωστο.. αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις… οι ξένοι είναι ίσως και πιο αληθινοί.. όταν όντως δεν ξέρουν τίποτα για σένα.. για την οικογένεια σου… γενικότερα για την ζωή σου…
-ίσως και να έχεις δίκαιο… ποτέ δεν το είχα κάνει αυτό.. να μιλήσω τόσο άνετα με κάποιον που δεν γνωρίζω παραπάνω από λίγα λεπτά.. νιώθω σαν να σε ξέρω…
-που ξέρεις μπορεί όντως να είχαμε βρεθεί ποτέ σε κάποιο όνειρο…
Η αλήθεια είναι πως αυτή η κοπέλα ήταν ψαγμένη.. σαν να είχε σπουδάσει την ζωή.. αν και όχι μεγάλη.. γύρω στα 30.. παραπάνω δεν την έκανα.. μου θύμιζε τον εαυτό μου.. στο μυαλό περισσότερο…
την ιστορία την ξεκίνησε και η συνέχεια θα ερχόταν… δεν είχα καταλάβει που υπήρχε το άσχημο… ήταν όμορφο κανείς να βλέπει μάλλον να ακούει πως ήταν αυτή η κοπέλα η Ανθή, δηλαδή αυτή που είχα δίπλα μου… μου ήταν κάπως αδύνατο να πειστώ πως είναι αυτή, ήταν τελείως διαφορετική αυτή που καθόταν δίπλα μου… βέβαια είχαν περάσει και 14 χρόνια αλλά και πάλι… η Ανθή και ο Άγγελος.. α ναι σωστά δεν ήταν αυτό το πραγματικό του όνομα.. ήταν σαν παραμύθι όλα αυτά που μου έλεγε και μου περίγραφε, αλλά τόσο αληθινό συνάμα. Δεν ξέρω γιατί μου είπε για να μην χαθώ, γιατί όποιος πίστεψε χάθηκε.. είναι τόσο ανοιχτή σαν βιβλίο και ταυτόχρονα τόσο κλειστή που δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοεί… ο τρόπος που τα περιγράφει όλα, έτσι όπως μιλάει όλες οι λέξεις που χρησιμοποιεί, τα μάτια της όπως πάνε και έρχονται και έτσι όπως δακρύζουν μερικές φορές. Οι κινήσεις με τα χέρια ή οι μορφασμοί με το πρόσωπο με κάνουν να μπω μέσα στην ιστορία να παίξω κι εγώ έναν ρόλο έστω του παρατηρητή αλλά ξέρω πως μπορώ να συμμετέχω σε αυτό… δεν ξέρω που θα μας βγάλει αυτή η συζήτηση.. πρέπει να μιλήσω και με κάποια άλλα άτομα να μου πουν την πλευρά τους.. αλλά και πάλι είπα πολλά…
Οι στάλες της βροχής έπεφταν στα τζάμια. Έκαναν ένα απαίσιο θόρυβο, πάντα με φόβιζε… τι μουντή μέρα κι αυτή? Τον τελευταίο καιρό κάθε μέρα έβρεχε. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν πως είχαν μείνει 3 μέρες ακόμη.. 3 μέρες ακόμη και μετά διακοπές. Έκανε κρύο ίσως πρώτη φορά κάνει τόσο κρύο πριν τα Χριστούγεννα. Για άλλη μια φορά κοιτούσα τις αστραπές και τις βροντές να φωτίζουν τον ουρανό, εφόσον δεν μπορούσα να βγω έξω.
-πάλι ταξιδεύεις? Ακούστηκε μια φωνή πίσω μου.
-βασικά όχι, είπα, απλά έβλεπα την μαγεία της νύχτας παρεούλα με τη βροχή.
-ξενέρωσα ήδη, είπε ο Φίλιππος.
Ο Φίλιππος είναι ο αδερφός μου, ξέχασα να σας τον συστήσω.. έχουμε μόνο 13 μήνες διαφορά, τίποτα δηλαδή. Παραλίγο και στην ίδια τάξη θα ήμασταν.. όσο για μένα… εγώ είμαι η Ανθή και είμαι 16, πρώτη λυκείου δηλαδή. Είμαι λίγο κοντούλα και ξανθιά, για αυτό και με λένε και χαζή. Μάτια έχω καφέ, συνηθισμένα..
Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, ένα απλό κορίτσι είμαι με τους γονείς μου και τα 2 μου αδέρφια, α ναι έχω και μια μικρή αδερφή μόλις 1 έτους, την Ρένια.
-θα βγεις?? Με ρώτησε για άλλη μια φορά ο Φίλιππος.
-μπααα, θα μείνω σπίτι με τέτοιο καιρό που όρεξη για έξω..
-ο Αντώνης μου είπε πως θέλει να μιλήσετε…
-πες του πως δεν θέλω εγώ… μπορεί να είναι κολλητός σου αλλά η ιστορία μας τελείωσε, δεν πάει άλλο απλά.. τέρμα.. όσο ωραίος και να είναι δεν πάει… δεν μπορώ απλά.
-σου αρέσει άλλος και το ξέρω αυτό αλλά το ποιος μου διαφεύγει.. κάνε ότι θες! Δεν με νοιάζει και πολύ.. την κάνω! Τα λέμε αδερφούλα!!
Για άλλη μια φορά μόνη στο δωμάτιο… ευτυχώς έχω το δικό μου, αν και τώρα που η μικρή θα μεγαλώσει θα πρέπει να είναι στο δωμάτιο μου, αν δεν φύγει ο μεγάλος..
Ζω σε μια κανονική πόλη, την Καβάλα, όμορφη σε όλες τις εποχές. Έχουμε ένα απλό διαμέρισμα σχετικά στο κέντρο και πάω σε ένα απλό λύκειο, που να το βρει κανείς άλλωστε το ιδιωτικό εδώ?
Φίλες δεν έχω, όχι δεν φταίει κάτι, εγώ δεν θέλω… μόνο φίλους.. μόνο αγόρια.. δεν μπορώ να εμπιστευτώ κορίτσι… αυτό είναι και το πρόβλημα μου να αναγνωρίσω πότε γουστάρω ένα αγόρι ή πότε το βλέπω μόνο ως φίλο, αυτό που δηλαδή έγινε με τον Αντώνη, τον κολλητό του αδερφού μου, που για 3 μήνες κάτι παιζόταν και τώρα δεν μπορώ άλλο…
Ο κολλητός μου είναι η Μάριος. Το πιο γλυκό άτομο του κόσμου, χρωστάω πολλά σε αυτόν! Από την μπάλα και το μπάσκετ που μου έχει μάθει, από την βοήθεια του να δείχνω η τέλεια γκόμενα μέχρι την στήριξη του στις δύσκολες στιγμές… τον αγαπάω πάρα πολύ! Μετά έχω πολλούς φίλους.. και φυσικά τον αδερφό μου!!
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΝΘΗΣ
Για άλλη μια φορά μένω μέσα.. εντάξει το ήθελα… αλλά δεν ξέρω τι γίνεται.. δεν θέλω να τον ξανακοιτάξω στα μάτια.. πρέπει να έχει καταλάβει ότι τον θέλω.. δεν μπορώ … όσο τον βλέπω με την άλλη μου έρχεται να κλάψω.. καλά που έχω και τον Μάριο να μου λέει πως κάτι τέτοιο δεν αρμόζει σε μια καλή γκόμενα…
ΑΓΓΕΛΟΣ μόνο αυτό… λέω το όνομα του και πεθαίνω στην σκέψη. Φέτος μετακόμισε από Αλεξανδρούπολη και όλοι έχουν πάθει πλάκα με αυτό το παιδί.
Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα αγόρι από την αρχή ερωτικά, χωρίς να μπερδέψω φιλία… που θα με βγάλει άραγε????
3 μέρες αργότερα οι διακοπές είχανε αρχίσει..
-που είσαι μικρή?? Θα πάμε βόλτα??? Μην ξεχνάμε πως αύριο είναι και το πάρτυ της Γρηγορίας, είπε ο Μάριος
-μην με λες μικρή!! Θέλω να πάω για ψώνια θα έρθεις μαζί μου??
-μμ θα το σκεφτώ.. αν μου υποσχεθείς πως δεν θα είσαι και πολύ δύσκολη… ναι θα έρθω..
Το μόνο κακό όταν έχεις μόνο αγόρια φίλους είναι πως δεν έχεις κάποιον να πηγαίνεις για ψώνια και κάθεσαι και παρακαλάς..
Μετά από το εξωφρενικό shopping γύρισα σπίτι. Αμέσως έτρεξα να κάνω πρόβα το καινούριο μου φόρεμα για το πάρτυ..
-κούκλα κούκλα! Ακουστήκαν δυο φωνές.
-αα γεια σας παιδιά δεν ήξερα πως ήσασταν εδώ..
-είσαι πολύ όμορφη Ανθή μου… είπε ο Αντώνης
-ευχαριστώ, αδερφούλη τι κάνεις αύριο?? Θα έρθεις στο πάρτυ ε??
-φυσικά, έχω όμως κάτι να σου πω αργότερα που θα είμαστε μόνοι..
Τα αγόρια αποχώρησαν.. εγώ έμεινα μόνη να ακούω μουσική. Μετά από λίγο ακούστηκε ένα μπαμ και μπήκε στο δωμάτιο ο Φίλιππος..
-καλά δεν μου λες εσύ… με ποιον είσαι τσιμπημένη??
-μα δεν είμαι ερωτευμένη παιδί μου…
-μήπως είναι ο Άγγελος και το κρύβεις??
-τι λες παιδί μου? αυτό το παιδί?? Θα με τρελάνεις?? Ήρθε τώρα και νομίζει πως είναι και κάποιος, μας πασάρει και τις ηλίθιες τις φίλες του…
-ξέρω ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του…
-από που το ξέρεις αυτό παιδί μου???
-το γράφεις… στο ημερολόγιο σου…
-ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ?? ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ…
Έπεσε τρελό κυνηγητό μέσα στο σπίτι εγώ να πετάω πάνω του ό,τι βρω μπροστά μου αυτός να τρέχει να σωθεί και η μάνα μου ανάμεσα να προσπαθεί να μας χωρίσει… ίσως και να ήταν ο χειρότερός μας τσακωμός.
-αυτά δεν τα σηκώνω εγώ!!! Σαν πολύ αέρα δεν πήραμε κύριος?? Από πότε διαβάζουμε το ημερολόγιο μου?? καινούρια είναι αυτά?? Δεν μπορώ τίποτα πια να έχω για μένα??
-ηρεμήστε αγάπες μου καθίστε να συζητήσετε… έλα ρε Φίλιππε και εσύ το ημερολόγιο πήγες και διάβασες?? Μέχρι κινητό το έχεις κάνει αλλά ημερολόγιο πρώτη φορά!! Προσπάθησε να με ησυχάσει η μαμά.
-ούτε μια φορά δεν έχω ψάξει τα πράγματά σου!!! Ούτε μία!! Και ας με τρώει για το τι έχει μέσα εκείνο το κουτί των παπουτσιών σου…. Είπα εγώ.
-όταν ήσουν μικρή!!
-αυτό δεν μετράει… ήμουν μωρό και εσύ το ίδιο…
Μετά από μάχη ηρέμησαν τα πράγματα… καθίσαμε και συζητούσαμε..
-τώρα πραγματικά είσαι ερωτευμένη μαζί του??
-δεν το ξέρει κανείς, είσαι ο πρώτος… ναι είμαι ερωτευμένη μαζί του…
-ούτε ο Μάριος?? Καλά, πόσο καιρό ρε??? Γιατί δεν μου το έλεγες?? Κι εγώ κάθομαι και σε πρήζω για τον Αντώνη….
-ούτε, ούτε, έχει αρκετό καιρό.. καμία 2 μήνες.. δηλαδή από την αρχή μου άρεσε αλλά τέσπα.. αρκετά για σήμερα πάω για ύπνο…
-θα σου ετοιμάσω κατάσταση…!!
-όχι να μου λείπει το βύσσινο!!! Αρκετά έχεις κάνει για μένα δεν θέλω να το κάνεις αυτό όμως.. άσε με μια φορά μόνη μου να πλησιάσω το αγόρι.. γιατί μετά τον βλέπω φιλικά… και έχει και κοπέλα…
-έτσι και αλλιώς αύριο θα ερχόταν για την εργασία στην χημεία!! Καληνύχτα αδερφούλα!!
Όλο το βράδυ με βασάνιζε αυτό.. αύριο το πρωί θα ήταν σπίτι μας…
Ξύπνησα σχετικά νωρίς και έβαλα το τζιν μου και το αγαπημένο μου μπλουζάκι και πήγα για πρωινό…
-καλημέρα Ανθή! Άκουσα να λέει κάποιο πίσω μου…
Γύρισα να δω ποιος είναι, αυτά τα αστραφτερά γλυκά γκρίζα μάτια με κοιτούσαν και μου χαμογελούσαν… τα ξανθά του μαλλιά ήταν λίγο ανακατεμένα. Κόμπλαρα για λίγα δευτερόλεπτα και είπα…
-καλημέρα.. πως είσαι?
-να εδώ με τον αδερφό σου… θα μου κάνεις έναν καφέ??
-πήγαινε αν είναι στο δωμάτιο και θα σου τον φέρω…
-αν δεν σε πειράζει θα μείνω μαζί σου..
-δεν υπάρχει πρόβλημα…
-αδερφούλα, φώναξε ο Φίλιππος, έχεις την μικρή όλο το πρωί να ξέρεις..
Τον καφέ δεν τον ήπιαμε προτίμησα να δω τηλεόραση και τους άφησα να διαβάσουν…3 φορές βγήκε από το δωμάτιο, για νερό, για τουαλέτα, για να πάρει τηλ. ένα φίλο του.
-λοιπόν θα τα πούμε αν είναι, θα έρθετε σήμερα στο πάρτυ?? Είπε όταν ήταν στην πόρτα.
-ναι θα πάμε ε Ανθή?
-ναι ναι θα πάμε…
-ωραία τότε θα τα πούμε εκεί… φιλιάααα
Τέλειαααα.. θα τον δω και εκεί… τρέχω να ετοιμαστώ…….
Είμαι έτοιμη, έχω κάνει το μπάνιο μου έβαλα το καινούριο μου μοβ φόρεμα και τις μαύρες μου γόβες. Έχω βαφτεί και έβαλα την αγαπημένη μου κολόνια. Που είναι και αυτός ο Φίλιππος?? Θα σκάσω μέχρι να έρθει..
-καλώς ήρθατε!!
-χρόνια πολλά αγάπη μου!! ορίστε το δωράκι σου..
Γινόταν χαμός.. η μουσική στο φουλ, ποτά, τσιγάρα. Άλλοι χόρευαν άλλοι συζητούσανε άλλοι είχαν τσακίσει τον μπουφέ. Αμέσως εντόπισα τον Άγγελο, τι γλυκός που ήτανε… πλησίασε σε εμάς.. ένα ελαφρύ κύμα από το άρωμά του ήρθε κ γαργάλισε απαλά την μύτη μου.. πολύ όμορφη κολόνια..
-βρε βρε τι κάνετε?? Όλα καλά? Είπε αυτός/
-όλα μια χαρά.. είδες μήπως τον Μάριο??
-όχι δεν τον έχω δει… αλήθεια είστε μαζί??
-εγώ και ο Μάριος?? Χαχα ας γελάσω! Κολλητοί είμαστε βρε.. ο καλύτερος μου φίλος…
-αααα για αυτό είστε συνέχεια μαζί… και ποιες είναι οι φίλες σου??
-βασικά… δεν έχω… είναι μεγάλη ιστορία.. έχει να κάνει με τα πιστεύω μου… απλά δεν γουστάρω να είμαι με κορίτσια… είναι όλες ψεύτικες…
-γνώμη σου… εγώ πάλι εσάς τα κορίτσια σας βρίσκω ενδιαφέρον… η καθεμιά έχει κάτι διαφορετικό για να ερευνήσεις..
-το λες αυτό επειδή είσαι αγόρι και άλλα κοιτάς και ζητάς…
-ίσως να έχεις και δίκαιο.. τι λες πάμε να καθίσουμε να πιούμε μαζί ένα ποτάκι??
-γιατί όχι??
Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι ο Φίλιππος είχε εξαφανιστεί… δεν ήταν δίπλα μας και εμείς συζητούσαμε όμορφα και ωραία μόνοι μας…
-εγώ πάλι φίλες δεν έχω.. ποτέ δεν κατάφερα να κρατήσω μια φιλία με κορίτσι… είτε εγώ είτε αυτή άλλαζε την γνώμη της… ξέρεις μπερδεύεται εύκολα ο έρωτας με την φιλία…
-εντάξει όντως έχεις δίκαιο.. αλλά όταν ξέρεις από την αρχή ότι κάποιον τον έχεις μόνο φίλο σου δεν μπορείς να σκεφτείς καν πως μπορεί με αυτό το άτομο να είσαι μαζί.. ουσιαστικά δεν θα υπάρχει τίποτα ερωτικό.. όπως εγώ με τον Μάριο, από μικρά μαζί…
-το ότι είναι δύσκολα σε αυτές τις περιπτώσεις να εκδηλώσεις τα αισθήματα σου το ξέρεις??
-ναι.. πόσο μάλλον να αρνηθείς μια πρόταση σε μια τέτοια κατάσταση.. πραγματικά είναι δύσκολη φάση…
-εντάξει να σου πω κάτι.. εμείς τα αγόρια έχουμε ναι μεν τους φίλους πάνω από όλα… αλλά όταν έρχεται η φίλη σου κολλητή σου και σου λέει ξέρεις σε γουστάρω.. και ξενερώνεις.. αλλά ήδη την έχεις αποκλείσει από γκόμενα… υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που εμείς τα αγόρια κάνουμε παρέα με μια κοπέλα για να την πλησιάσουμε και μπορεί να γουστάρουμε την φίλη μας για αρκετό καιρό χωρίς να το ξέρει ίσως και για πάντα…
Μια παύση υπήρξε…
-γιατί δεν μιλάς?? Μήπως ντρέπεσαι??
-λιγάκι… είπα εγώ και κοκκίνισα μέχρι τα αυτιά…
-έχεις όμορφο χαμόγελο, στο έχουν ξαναπεί??
-ευχαριστώ… απάντησα κι εγώ με νάζι και ντροπή..
-χορεύεις?? Ή δεν είσαι του αθλήματος??
-φυσικά και χορεύω…
Σχεδόν σε όλο το πάρτυ χορεύαμε… άντε λίγο που σταματούσαμε για κανένα ποτάκι ή μικρό διάλειμμα όταν κουραζόμασταν…
-θέλω να πάρω λίγο αέρα , έρχεσαι μαζί μου…
Βάλαμε μπουφάν και βγήκαμε λίγο έξω..
-επιτέλους καθαρός αέρας και λιγότερη φασαρία..
-αλήθεια πως ήταν η ζωή σου εκεί στην Αλεξανδρούπολη??
-χάλια, απαίσια.. μην με βλέπεις έτσι εδώ… δεν ήμουν έτσι… τώρα έγινα… αυτός είμαι για την ακρίβεια αλλά κανείς δεν το έβλεπε αυτό..
-υπάρχει κάποιος λόγος?? Αν επιτρέπεται φυσικά!!
-δεν το ξέρουν και πολλοί.. οι δικοί μου έχουν χωρίσει…
-αα λυπάμαι…
-δεν χρειάζεται να λυπάσαι… εμένα αντίθετα μου αρέσει… δεν τον πάω τον πατέρα μου..
-ααα δεν θέλω να γίνομαι αδιάκριτη… αν δεν θες μην μιλάς για αυτό το θέμα.. για αυτό μετακομίσατε εδώ??
-και για αυτό… αλλά βασικά για μια καλύτερη ζωή, για μια αλλαγή… ξέρεις..
Η θάλασσα ήταν ήρεμη εκεί στο λιμάνι… την άκουγες άνετα… έκανε κρύο σχετικά αλλά το φεγγάρι έλαμπε από πάνω…
-θέλεις να πάμε καμιά βόλτα στον λιμενοβραχίονα??
Έτσι αρχίσαμε να περπατάμε… είναι μεγάλη η διαδρομή… μιλούσαμε και μάθαινα συνέχεια καινούρια πράγματα για αυτόν… περνούσα ωραία.. στην διαδρομή είχαμε πάρει και μπύρες..
-δεν ήξερα ότι είσαι τόσο γλυκό κορίτσι… τόσο ενδιαφέρον….
Καθόμασταν κάτω… εγώ μαζεμένη στα πόδια μου και αυτός γυρισμένος στο πλάι για να με βλέπει…τα χέρια του τα είχε περάσει από την άλλη πλευρά των ποδιών μου… με κοιτούσε στα μάτια..
-έλα μην ντρέπεσαι… φαίνεται ακόμη και στα μάτια σου ότι ντρέπεσαι.. χαλάρωσε δεν δαγκώνω… έχεις υπέροχα μάτια…
-ευχαριστώ… αλλά να σου πω και κάτι.. μου έχεις κάνει τόσα κοπλιμέντα που αρχίζω και αμφιβάλω αν τα εννοείς..
Ένα βλέφαρο ακόμη… κόντευα να λιώσω… ένα αεράκι μπέρδεψε λίγο τα μαλλιά μου και ένα κύμα έσκασε δίπλα μας για να σπάσει την ησυχία… τα αστέρια άστραφταν.. κοίταξα το χαμόγελο που είχε φορέσει στα χείλη του…
ναι η ζωή είναι δύσκολη... η αρχή με τα δυο παιδία δεν θέλει να το δείξει αυτό... η ζωή δεν είναι μόνο έρωτας και αγάπες... ίσως όμως η αρχή έπρεπε να είναι ωραία... έπρεπε να δείξω πως υπάρχουν πράγματα αληθινά.. πράγματα που πρέπει να τα ζούμε την ψυχή μας, γιατί ίσως κάποτε τα χάσουμε...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
