| |
Στα δαχτυλα σου η ερημιά και στα ξερα σου χείλη,
μια λέξη πάντα σιωπηλή που μέσα σου θα μείνει,
κι ενα παράπονο βουβό ν' αντιλαλεί τη δυση
στο σκοτεινο δωματιο που κλεινεσαι και σβηνεις.
Και η ψυχη και η καρδιά ο θάνατος κι η νέκρα,
κρύο το δέρμα κι η ματιά, τα δυο τα χείλη πέτρα,
δεξιά η αγάπη στεκει η μια, το τέλος στα δυο μέτρα.
Γυμνο κορμι που χαιδεψε γλυκα ζεστο αγέρι
και σκιαζεται και αναριγα που μέσα του ανασαίνει,
θολη ματιά που βούτηξε για χρόνια στο σκοτάδι,
τυφλώθηκε και τώρα πια κι αν έχει φως δεν βλέπει.
Κι αν ήρθε εκείνος είναι αργά, πολύ αργά για σένα,
γέλια πικρά, μισές χαρές και χάδια κουρασμένα.
Οι αχτίδες της αγάπης του τους πάγους σου δε σπάνε
να σε ζεστάνουν δε μπορείς και τις πληγές πονάνε.
Στην αγκαλιά του χώνεσαι σα μαραμένο φύλλο
το ξέρεις όμως, άργησε να σε χαϊδέψει ο ήλιος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
