| |
Χτυπαει ανεμος βαρυς τα πετρινα σκαλια
πανω στο ξυλινο το σπιτι το μικρο.
και συ κοιτας με βλεμμα πια πικρο
τα ματια, που σου ραγισαν, μια νυχτα την καρδια.
Η κοκκινη φωτια, τα ξυλα μεσ' το τζακι
(τη σκεψη σου την χαριζες να την κρατα ζεστη)
κοιτας με ματια ορθανοιχτα, ωσαν μικρο παιδακι
μα δεν νομιζεις πια για σε, εκεινη να νοιαστει.
Βαζεις καπνο μεσ' το χαρτι- στο τζακι αλλον ριχνεις
τα στριβεις και τα δυο μαζι και με φωτια τ' αναβεις
την ομορφη στη φλογα τη μορφη, με βλεμμα, πονο δειχνεις
τα λογια τα περιτεχνα με θυμιση τα ραβεις.
Ο Durer ειχε δικιο- στο γκρι Μελαγχολια
ο πινακας που αγορασες, στο τζακι απα δεσποζει
(τον πηρες σαν ταξιδεψες στη Νοτιο Γαλλια)
μα πικρα και μαραζωμα σε σενα δεν αρμοζει.
Τιποτα- παλι τιποτα, αυτα δεν τα θυμασαι
πως εφτασες εδω- πως πηγες παλι εκει
σκεφτεσαι εκεινη τη χρονια- Χριστουγεννα στο γκι
μα σαν τα σκεφτεσαι αυτα- δεν θελεις- μα κοιμασαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
