| |
| | Μπροστά στο θάνατο |  | | |
Ποιός κομματιάζει την ψυχή
Ποιός διαιρεί τη σιωπή
Δεν ξέρω να περπατώ σε δρόμους που βάφτηκαν με αίμα
Μα τώρα σε ποιόν ουρανό να οδεύσω,που να ρίξω το βλέμμα
Που να βρώ τη χαρά του αίωνιου ταξιδιού
Πως να φτάσω στην καρδια του ωκεανού;
Τραβώ μοναχός μες στην ερημιά μου,παραμεριζόντας τις αστραπές
Τ’άστρα ....σαν αγκάθια σκαλίζουν τις απόμερες μου πληγές
Με ματωμένα δάχτυλα αγγίζω τα χνάρια σου
Που πήγες ,που νάναι τα χείλη σου,τα χάδια σου;
Πως να πιαστώ απ’το χέρι του ίσκιου σου ; δεν ξέρω δεν μπορώ
Απο μιά σου αχτίδα πως να πιαστώ;
Στίς φλέβες μου μου δεν πάλλεται παλμός
Δεν δίνει παλμό στη ζωή μου
Παίρνει απ’αυτόν αντίδωρο ο λυγμός
Κι η πίκρα που ματώνει τη ψυχή μου
Που να σταθώ;όλοι μου λένε πως έφταιξα ,τι έφταιξα ; ο χώρος όλο στενεύει
Τ’όνειρο σαν τ’άλλα ....... άχνα και πάει τελεύει
Κι ο ήλιος ακόμα με προστάζει,δίχως δισταγμό
«Περπάτα μακρυά,μακρυά ....στο καλό
Ο θάνατος είναι ο πιο σίγουρος τόπος
Όλοι εκεί τραβάμε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος»
Όσο μακρύς κι αν είναι....παίρνω το δρόμο
Ρίχνω τον μπόγο στον ώμο
Δεν με σηκώνει πιά η πατρίδα
Τραβάω πιο κάτω να βρώ την ελπίδα........
Ν’αντέξω τον καημό μου
Να στήσω τον τελευταίο χορό μου
Πολιορκώ τα μαύρο σημάδι βήμα –βήμα
Ξάφνου μια αίσθηση ηρεμίας...σαν να βρίσκομαι σε μνήμα
Στάχτη σκεπάζει τη φωτιά
Λόγοι επικήδειοι,παράξενοι άνθρωποι παράξενα κορμιά
Το ξέρω δεν είναι μια γιορτή η ζωή
Κι αυτό το τραγούδι που τραγουδάνε οι πολλοί..........
Νιώθω ολότελα ανέτοιμος μπροστά στην πύλη αυτή
Και τούτο το λαχάνιασμα ,η αδημονία που με ακολουθεί;
Νιώθω ανέτοιμος μπροστά στο κατώφλι ολότελα ξένος
Έρμαιο μιας αλλότριας μοίρας δίβουλος και μοιρασμένος
Άλλοι μου έταξαν αυτόν τον προορισμό
Σφετεριστές της μόνης μου ζωής......με προσωπείο χρηστό
Ας γελούν όσο θέλουν μαζί μου........μια μέρα θα με θυμηθούνε
Ας μη με θυμηθούν ,τι πειράζει τάχα,καλύτερα να μη με θυμηθούνε
Εμένανε μου φτάνει Εκείνη που βρήκα ,το φώς,το φώς ,το φώς
Τι να τις κάνω πια τις δόξες,τα έπαθλα,τα εγκώμια .......μονο το φώς ,το φώς
Όλα τ’αλλα πρόχειρη λάμψη,συμβιβασμοί μεταμφιεσμένοι
Μονάχα τούτη η αναγάλλια,η άλλη όψη του ωραίου,η αγιότητα.......ενσαρκωμένη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Helene52
25-08-2008 @ 02:56 | Αλλη μια υπέροχη δημιουργία σου !!!
Την καλημέρα μου Αντη ::up.:: ::up.:: ::hug.:: | | Ιππαρχος
25-08-2008 @ 07:08 | Υπέροχα φιλοσοφημένο Άντη μου, είναι μεστό σε υψηλές ιδέες... | | Χ.Ρ.Υ.Σ.Α
25-08-2008 @ 07:12 | Υπέροχο!!! | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
25-08-2008 @ 14:08 | ο χορος της μερας....
σα να ναι ο τελευταιος
καθοριστικος
ως λυκνιζεται στους κραδασμους των θελω του..
εξυψωνεται ! !
| | nuxtolouloudo
26-08-2008 @ 05:52 | Ας γελούν όσο θέλουν μαζί μου........μια μέρα θα με θυμηθούνε
Ας μη με θυμηθούν ,τι πειράζει τάχα,καλύτερα να μη με θυμηθούνε
Εμένανε μου φτάνει Εκείνη που βρήκα ,το φώς,το φώς ,το φώς
Τι να τις κάνω πια τις δόξες,τα έπαθλα,τα εγκώμια .......μονο το φώς ,το φώς
Όλα τ’αλλα πρόχειρη λάμψη,συμβιβασμοί μεταμφιεσμένοι
Μονάχα τούτη η αναγάλλια,η άλλη όψη του ωραίου,η αγιότητα.......ενσαρκωμένη!
Με το τελευταίο τα είπες όλα........ ::yes.:: | | agrafos
26-08-2008 @ 09:15 | ::theos.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
