| |
Πολλές φορές που σκέφτομαι τη ματαιοδοξία
στη μνήμη μου έρχονται τρανά δείγματα γυναικών
και μ’ όση η νύχτα απλόχερα μου δίνει αθανασία
τις συναντώ, τις ακουμπώ, τις ακριβορωτώ:
Τα πέπλα σου ποιος έσκισε μεσάνυχτα Σαλώμη;
Σε ποιον ανάξιο χάρισες ετούτο το χορό;
Είναι φριχτό να δίνεσαι σε κάποιον που πληρώνει
μα να μην έχεις ενοχές, ακόμη πιο φριχτό
Στα τείχη μέσα πως μπορείς να κρύβεσαι Ελένη
με μες στ’ αυτιά σου ασίγαστη του Ευρώτα τη ροή;
Του Πρίαμου απ’ τη μια ο χρυσός, βραχιόλια στην ωλένη
κι από την άλλη η μάνα σου, σ’ έχει καταραστεί…
Στου θάνατου τα μάγγανα πως ζεις βρε Περσεφόνη;
Δεν κάμπτει η νύχτα των ματιών τη θέληση για φως;
Πες μου κι εμένα που πολύ η σκέψη με πληγώνει
πως κάποτε δε θα ‘χω πια τη δύναμη να δω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
