| |
Πάλι μόνη, τόσο μόνη…
Μοναξιά, το κεντρί της πόλης.
Όλο και παίρνει να νυχτώνει
Κι εσύ ψυχή· ολοένα ερημώνεις.
Που να πιαστείς, ποιόν να ρωτήσεις
να διώξεις το κενό που σε πληγώνει,
που όλα μοιάζουν ραγισμένες συγκινήσεις.
Κι ο ήλιος πια έχει αρχίσει να παγώνει.
Όμως μη φοβηθείς· ξέχνα τον πόνο.
Αύριο μια νέα μέρα ξημερώνει
Τι κι αν πάλι ψιθυρίζεις στον ίδιο τόνο·
πάλι μόνη, τόσο μόνη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
