Στίχος,αυτοματοποιημένος σαν παιχνίδι,εποχή καθ'οδόν, γειά σου γιατρέ μου...
Στο τρενάκι περνούσα τις κρυφές μας στιγμές
Στις μηχανές του στα βαγόνια στις γραμμές
Στο δωμάτιο το γκρί το τρενάκι είχε σβήσει
Κάθε σχέση και σκοπό κάθε εμπόδιο και στροφή
Κοίταγα τους σταθμούς όλοι τους ήταν άδειοι
Με τα φώτα σβηστά και χιλιάδες γιατί
Στο δωμάτιο το γκρί το τρενάκι είχε αργήσει
Δεν περνάει απο 'δω η δική μου φυγή..
Μα όταν άρχισα να δίνω τις γραμμές μου να τις κόβω
Για ευθείες τις στροφές κάτι ν' αλλάξω
Κι είχα αρχίσει να γελάω τα παράθυρα ν' ανοίγω
Σε μια αδύναμη στιγμή να μη σε χάσω
Κι όταν άρχισα να ελπίζω το δωμάτιο ν' αλλάζω
Και να διώχνω πιά το γκρί να μη τρομάζω
Όλα γίναν μια ευθεία σ' ένα ειρμό που δεν τελειώνει
Που στην πρώτη τη στιγμή με ξημέρωνει
Στο τρενάκι ξεχνούσα τις κακές μας στιγμές
Τις υποσχέσεις που γίναν εν θερμώ απειλές
Στο δωμάτιο το γκρί δεν υπάρχεις εκεί
Κι όλα είναι αλλαγμένα στη δική μου ζωή..
