Πέσαν οι μάσκες. Κοιμήθηκε το πλήθος - βουβή η μάζα που μας περιθάλπτει.
Τα βλέφαρα ανοίγουν. Οι σιωπές αγριεύουν. Οι έρωτες γυρνάνε σελίδα, μα ποτέ κεφάλαιο.
Επιστροφές - Ολιγόλεπτες. Επίπονες.
Παλεύουν με το συνειδητό. Χάνουν από το ασυνείδητο.
Φώτα σβηστά. Αστείρευτα φιλιά, ζωντανεύουν στην δύνη του χρόνου.
Λευκά πουλιά τα όνειρα. Τσαλακωμένα απο την οργή του χρόνου.
Σαλεύουν, μα δεν πετούν.
Δακρύζουν, μα δεν κλαίνε.
Ανασαίνουν ασθενικά.
Αναστενάζουν νωχελικά.
Περιπλανιούνται αμέριμνα στις θύμησες.
Ζούν απο την ζωή της μνήμης. Επιβιώνουν απο την δύναμη της λήθης.
Το χάραμα κοντά. Μακρυά η αλήθεια.
Άραγε πότε θα την φτάσουμε; Άραγε πότε θα μας φτάσει;
Και αν την φτάσουμε ... τι δύναμη άραγε θα έχουμε τότε;
