| |
[align=center]
Η σκέψη σου συχνός επισκέπτης στο μυαλό μου,
Σαν το αεράκι που δροσίζει τον αέρα που αναπνέω.
Μα η σκέψη φέρνει θύμηση όπως τα σύννεφα ο αέρας.
Τα Σύννεφα κλέβουν τον ήλιο από τον ουρανό,
Σημάδι ότι Το καλοκαίρι έχει τελειώσει.
Άλλο ένα τέλος εποχής που με τρομάζει.
Ο κρύος χειμώνας δεν θα αργήσει να έρθει,
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο,
Βλέπω τις ψιχάλες ολοένα να πυκνώνουν
Οι σκέψεις με βαραίνουν,
το κεφάλι μου πάει να σπάσει,
Ανοίγω την πόρτα και Βγαίνω έξω στη βροχή,
Δεν σκέφτομαι τίποτα απλά περπατάω
Την αφήνω να με πάρει στην απαλή αγκαλιά της,
Νιώθω την κάθε σταγόνα να ακουμπάει το κορμί μου
Κάθε μια να παίρνει μαζί της όλα όσα με βαραίνουν.
Την ιστορία, τις αναμνήσεις που πονάνε
Τις βλέπω να σβήνουν το μονοπάτι μου με έφερε μέχρι εδώ.
Να κρύβουν τα ίχνη μου από τον κόσμο
Για να πάψω έστω και για λίγο να υπάρχω,
Να μην μπορέσει κανένας να με βρει,
Να μην μπορέσω πίσω να γυρίσω
Δεν θέλω τον κόσμο μόνος να αντικρίσω.
[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
