| |
Έπαιξα πάλι, την καρδούλα μου στα ζάρια,
και έχασα αυτό, που στη ζωή είχα ιερό,
μια αγάπη, ένα όνειρο, μια ελπίδα,
κάτι που θ'άλλαζε, της μοναξιάς μου το ρυθμό.
Τώρα κοιτώ όλα όσα έχασα, δακρύζω,
κλαίω για μένα, κόκκινα δάκρυα με αίμα αληθινό,
στην γκιλοτίνα, έβαλα μέσα την ψυχή μου,
κι όσα ονειρεύτηκα, θαρρώ κοπήκανε στα δυό.
Έρχεται ο δήμιος, με μια κουκούλα στο κεφάλι,
την τελευταία μου, τη χάρη να του πώ,
να ξαναδώ το πρόσωπό σου, που'χω κρύψει,
σε καρτ-ποστάλ, στο παντελόνι που φορώ.
Γιατί τα σύννεφα είναι τόσο δακρυσμένα,
κλαίνε για μένα, μήπως για σένα, που τόσο αγαπώ?
Απόψε χάνω, οτι πιο όμορφο είχα στη ζωή μου,
κάθε μου δάκρυ, μίγμα θα κάνω,
σαν δηλητήριο της μνήμης να το πιώ.
Κι όταν ξεχάσω, και πάψω πια να σε θυμάμαι,
δεν θα'μαι τότε, σ' αυτόν τον κόσμο τον σκληρό.
Θα'μαι λουλούδι, θα'μαι του έρωτα τραγούδι,
σαν το παιδί, θα βρώ μια σκάλα,
και στον παράδεισο, θα ανέβω και θα μπώ.
Μονάχα εκεί, μπορώ ξανά να σ' ανταμώσω,
εκεί που σμίγουν οι ψυχές, αυτών που τόσο αγαπούν,
και ερωτεύονται με πάθος και λατρεία, κάθε στιγμή,
προτού της γκιλοτίνας το μαχαίρι κατεβεί,
και κόψει πια για πάντα, της ζωής την ιστορία,
χωρίζοντας στα δύο, όσα οι όμορφες ψυχές τους λαχταρούν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
