| |
| | Κατάδυση |  | | | Του 2000. Πολύ πληγωμένοι στίχοι που ακόμη πονάνε μερικές φορές όταν αλλάζει ο καιρός | | |
Μια βραδιά ξαφνικά, σκιές σκοτάδι στην ψυχή σου
Κομματιασμένη η φωνή σου
Μου 'πες "Θα φύγω. Θα χαθώ. Να μην με ψάξεις. Θα χαθώ,
Κι όταν μπορέσω θα σε βρω"
Είχα ακούσει πως στο φεγγάρι είναι κρυμμένες οι απαντήσεις
Μα εσύ μην τις αναζητήσεις.
Για σένα δεν υπάρχει απάντηση εκεί
Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου η απάντηση θα εμφανιστει.
Μα εσύ δεν συγχωρείς τον εαυτό σου
Ακόμα κι όταν άλλος ειν' ο φταίχτης
Μπλέκεσαι, χάνεσαι. Κι εκεί... θολώνει το μυαλό σου
Κι αρχίζεις ξαφνικά να πέφτεις.
Κι όταν με σένα κάποιος δένετε, αν από εσένα εξαρτάται,
Εσύ θα είσαι αυτός που χάνεται. Αυτός που το άγγιγμα φοβάται.
Χάνεσαι βγαίνεις στο φεγγάρι
Γίνεσαι σκόνη, κι όπου να' ναι θα 'ρθει ο αέρας να σε πάρει.
Σ' απογειώνει.
Θέλω να τρέξω, να γίνω σκόνη. Να γίνω ένα με τον αέρα.
Να ταξιδέψω σ' άλλους πλανήτες κι από τα σύννεφα πιο πέρα.
Γίνομαι σκόνη. Σ' ακολουθάω, ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Μες τις σοφίτες, αναζητώ κάτι παλιές φωτογραφίες
Κι όταν τις βρίσκω σαν να 'χουν ήχους
Κι όταν σ' αυτές θα σε κοιτάζω
θα σε μισώ ή θα σε φωνάζω;
Θέλω ο κόσμος να σβήσει απ' το χάρτη
Θέλω ο πλανήτης ν' αλλάξει τροχιά
Θέλω η γαλήνη να 'ρθει και να σε πάρει αγκαλιά.
Θέλω να φύγω, ν' ακολουθήσω τα βήματά σου στο νερό,
Γιατί το ξέρω θα σε βρω μες την υπόγεια σπηλιά
Να σε φυλακίζουν άγρια σκυλιά.
Κει που η γοργόνα σ' έχει τραβήξει
(Δεν σ' αγαπάει, θα σε πνίξει)
Κι απ' την υγρή τη σιωπή της θα σε τραβήξω. Κι απ' την κραυγή της.
Κι ύστερα πια ελευθερωμένο σ' ένα ταξίδι σε τραβάω
Σ' ένα ταξίδι στους ουρανούς. Δίπλα στ' αστέρια θα σε πάω
Μ' ένα ιπτάμενο χαλί.
Κι όταν πίσω θα γυρνάμε, θα 'χει αρχίσει η ανατολή.
Τα ταξίδια κατ' απ' τις θάλασσες να τα προσέχεις πιο πολύ.
Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, η ζωή δε θα' ναι σκοτεινή.
Όταν θελήσεις να με ζητήσεις, θα είμ' εδώ κάθε στιγμή
Κι αν με ξεχάσεις θα με θυμίζει κάποια ξεκούρδιστη χορδή
Ίσως μια νότα σε μια κιθάρα
Ένα τραγούδι και μια κατάρα.
Όταν στα σύννεφα σε ψάξω, δε θα φωνάξω μη σε τρομάξω
Γιατί όπως μόνος θα πετάξεις, κάποια στιγμή θα με κοιτάξεις
Κι ίσως τότε μου τραγουδήσεις κι απ' το τραγουδι ισως ξυπνήσεις
Ήσυχος πλέον και λυτρωμένος, ξέγνοιαστος, καθησυχασμένος.
Τότε θα έρθω, θα 'μαι κοντά σου κι εσύ θ' ανοίξεις την αγκαλιά σου.
Τ' αστέρια σβήνουν, βγαίνει ο ήλιος . Έρχεται η μέρα ξαφνικά
Σώπασε ο γρύλος κι απ' τα κεράκια, έσβησε πλέον η φωτιά.
Η νύχτα όμως θα ξανάρθει κι εσύ δεμένος στο κατάρτι
Θα ταξιδεύεις παγιδευμένος, από ένα ακόρντο μαγεμένος
Κι ελπίζω να 'μαι κι εγώ μαζί σου, να μην σ' αφήσω στη σιωπή σου
Κι ίσως να πάμε μαζί ως τ' αστέρια. Κι ίσως περάσουν καλοκαίρια
Κι ίσως ήρθε η σειρά μου να σε βγάλω απ' το σκοτάδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ...κι όσοι μας χαλάσανε, σκουπίδια. since 1985 | | | |
|
georgeabout
10-09-2008 @ 07:00 | κι απ' τα κεράκια, έσβησε πλέον η φωτιά.
Καλησπέρα
μια πολύ μικρη αράδα για να δικαιολογήσω τις απόψεις μου
Εχεις καταπληκτικο λόγο και η συνοχη του δεν σε αφήνει να εγκαταλήψεις την ανάγνωση
Γράφεις πολύ όμορφα, μπραβο σου! | | AthenaLeonti
10-09-2008 @ 08:50 | Σ'ευχαριστώ πολυ! | | armenisths
10-09-2008 @ 14:02 | πολυ καλη γραφη.... μπραβο... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
