| |
[B]Δυο εποχές, δυο φορεσιές, [κι] η γη χρώματα αλλάζει
ένα παιχνίδι ο έρωτας σκληρό [ή παλιό] εξουσιάζει
η τελευταία κύλησε χάντρα στο κομπολόι
μονάχο του σταμάτησε του τοίχου το ρολόι.
Σα μνήμη αντιμέτωπη με ό,τι αγαπoύσες
μόνο κτυπούν οι δυο καρδιές, είπες δε θα νικούσες
έκανα πως σ’ αρνήθηκα δίχως καμιά συμπόνια
μοίρασες τότε κι άρχισες, μαύρα-λευκά τα πιόνια.
Σε ποιο εφιάλτη ο βοριάς σε βρήκε και τρομάζεις
τον πύργο με τον βασιλιά απ’ την αρχή αλλάζεις
μα/ [κι] εγώ αλλάζω τ' όνειρο, γυρνώ το λεπτοδείκτη
μια παρτίδα μυστική κανείς ας μην κερδίσει.
Η αναπνοή λιγόψυχη σα βήμα του χειμώνα
μη φοβηθείς και έρχομαι στη δίνη του αιώνα
διαβάτης μοιάζω βιαστικός, είμαι παιδί του ανέμου
το άρωμά σου ξύπνημα αόρατου πολέμου.[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
