Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ο κύκλος των χαμένων εραστών
 Είναι παλιό, αλλιώς θα σκότωνα μερικούς ακόμα :-Ρ (στις παρενθέσεις οι κάρτες ταρώ αντιπροσωπεύουν τους χαρακτήρες... λέμε τώρα)... το μέγεθος δεν εγγυάται ποιότητα, είναι για εντυπωσιασμό ;-)
 
[B]Αυτουργός (Αρχιερέας)[/B]
Στο άνοιγμα μιας πόρτας στη ζωή μου
φάνηκες… μακρινή σκιά μα τόσο οικεία
Στα οφθαλμοφανή μου κατασκήνωσες
κι ας πίστευα πως κρύβονται οι σκέψεις
με λέξεις
Με λέξεις που τα χιόνια μου θα λιώνανε
σε χρόνια
πυροδοτούσες εποχιακές εκρήξεις
τους θρόμβους κάθε νεκρωμένης αρτηρίας
να διαλύσεις… και
ξανά το αίμα να γεμίσει
τους κόλπους μιας καρδιάς τραυματισμένης
Στεφανιαία νάρκη
στην αγκαλιά μιας άκρης

Πόθησα διάρκεια… τρόμαξες


[B]Τροβαδούρος (Δύναμη)[/B]
Στο πιάνο οι νότες, στα πλήκτρα οι λέξεις
Η μορφή της απουσίας μου, παρούσα
Κι εσύ, να χαϊδεύεις τις πτυχές
του νου μου των απόκρυφων νευρώνων
N’ απογειώνεται η σάρκα εντός μου
Μέρα τη μέρα ξετύλιγες τα νήματα
από των πόθων τα πολύχρωμα κουβάρια
Της αδιαφορίας τα παράλογα να γδύνεις
με παιδική βιασύνη μα κι αντρίκεια μαεστρία
Όαση μ’ έφτιαξες, σε αγχωτική πατρίδα
Αντίδοτο σε γεύτηκα, νάρκης παρατεταμένης

Έρωτας ντύθηκες… φοβήθηκα


[B]Ιθύνων (Κρεμασμένος)[/B]
Σκοτεινή, τραύματα φέρουσα μορφή
συρρικνωμένος στην απάθεια
άδειας καρδιάς, φθοράς κι ανέχειας
με σκέψη οργισμένη κι ακατάληπτη
να συνδράμει τον καλλιτέχνη
μέσα στην εσωστρέφεια αδήλωτης συνάφειας
Με μια αφόρητη ανάγκη για προσέγγιση
κι ο φόβος
να ξεμακραίνει το εγώ απ’ το παρόν του
Γοητεία αποτρόπαια
Στο πλάι διάλεξα να μείνω
Παίξαμε black jack με σίγουρο χαρτί
και χάσαμε αμφότεροι
την ευκαιρία μιας δοξασμένης ήττας

Στο μαύρο σου δε χώρεσα… έφυγα


[B]Παρενθετικός (Διάβολος)[/B]
Ορμητικό ποτάμι
ακατάλληλο προς διευθέτηση ροής
Ροπή εκ γενετής
στους τρυφερούς εντυπωσιασμούς
Και πόσες αλήθειες
πνιγμένες μέσα στα κλισέ
Περικυκλωμένος απ’ τα δήθεν
και τολμηρός με τα παιχνίδια
άγνωστων συνεπειών
Απαράδεκτα προβλέψιμη η εντιμότητα
των αγνοούμενων συναισθημάτων σου
Βρυχήθηκες με παιδικό εγωκεντρισμό
μα, υπερτιμημένα τα πρόσωπα
των ατελών προσόντων σου
Για πολλοστή φορά με δικαιώνει το σκοτάδι
Μετά, ήρθαν τα χιόνια

Παιχνίδια κυριαρχίας… αδιαφόρησα


[B]Ανατρεπτικός (Γητευτής)[/B]
Στις ασύλληπτης ταχύτητας
διαδρομές των λογισμών σου
μπλέχτηκα οικειοθελώς
κι αναμίχθηκα παράτολμα στην τρέλα
που μόνο τα απομακρυσμένα θέλω μου
θα ήταν δυνατό να συγκρατήσουν
Έπινα γέλιο απ’ την ενέργεια που ανάβλυζες
κι έλιωνα στις ατέλειωτες φορτίσεις
που έντυνες με λόγια καθημερινά
Ήσουνα τόσο απρόβλεπτος
και τόσο επικεντρωμένος στην κατάκτηση
που βάφτιζες τις δούρειες προσδοκίες μου
σε εξαγνιστικές πηγές
αρχαίων ποταμών και πόθων
Ένας αλλόφρων λίβας
μες τον καύσωνα των ημερών
Λαμπάδιαζαν οι αισθήσεις
πέρα απ’ τα όρια των ενοχών
Μα οι πυρκαγιές, που αγαπούν
τους δυνατούς ανέμους... κάποτε σβήνουν
Στάχτες μου πολύτιμες!
Μη στρέφεστε στην αναπόληση
Προσεκτικά σας έχω φυλαγμένες
μέσα στο τσίγκινο μικρό κουτάκι
πάνω στο πιο ψηλό, το πιο ηλιόλουστο
ξύλινο ράφι της κουζίνας

Στην ένταση… η απόσταση εκμηδενίζεται


[B]Μεταπτωτικός (Ερημίτης)[/B]
Κανονικά δεν ανήκεις στον κόσμο ετούτο
Ήταν η φαντασία μου που έδωσε
σάρκα στην αέναη λύπη σου
Ήσουν ο μάγος των εσπερινών μου
ψευδαισθήσεων
Ω! πόσο καλά το γνώριζες
τις κλίμακες ν’ ανεβοκατεβαίνεις
των πιο λεπτών, των πιο ανεπαίσθητων
του μυαλού μου ηδονών
Πόσες κυοφορίες σκέψεων, δε γίνανε αιτίες
για γέννες επώδυνες, μύχιων λέξεων
απομακρυσμένων φόβων κι αισθημάτων
Αν δεν ήσουν τόσο βυθισμένος
στο σύμπαν της εκ γενετής σου θλίψης
-μες το ναρκισσισμό της δημιουργικής μανίας σου-
κι αν είχ' ακόμη αποθέματα ελπίδων
ίσως να κάναμε εκείνο το ταξίδι
Αν και, να πω το μέγα κρίμα μου
σε προτιμώ χίλιες φορές ως όνειρο
Ως το εωθινό της άνοιξής μου φως

Οι λέξεις σου βαθιά χαράζουν… όπου κι αν είσαι



[I][B]Επίλογος (Θάνατος)[/B]
Μιλώ για τους χαμένους εραστές
σα να ‘ταν άλλη κι όχι εγώ
που χάραξε τον κύκλο τους
μες της ζωής μου τις ακολουθίες
Οι σταυροβελονιές του έρωτα λειψές
μα τα σημάδια ανεξίτηλα
Οφείλω με τιμή ν’ ανοίξω το σεντούκι
να διώξω αυτή τη σκόνη
που θαμπώνει την ανάμνηση
κι η ηρεμία μου προσεκτικά να ξαναδεί
τους φυλαγμένους θησαυρούς της
Πρέπει να τους αφήσω επιτέλους
ν’ αναχωρήσουν
για το βασίλειο των νεκρών
δίνοντας άφεση λυγμών
τόσο για μένα
όσο και για κείνους.[/I]




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 25
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      replay
      Κατηγορίες
      Πρόσωπα,Γεγονότα - Ιστορία - Μυθολογία
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος)
 
ftx
16-09-2008 @ 15:04
έχεις κάπου την περίληψη;
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
16-09-2008 @ 15:05
το θυμάμαι, μου είχε βγάλει τα μάτια ::razz2.::
έχεις δίκιο
το μέγεθος δεν συνάδει πάντα με την ποιότητα αλλά εν προκειμένω συνάδει
justawoman
16-09-2008 @ 15:08
Σας προειδοποίησα... δυστυχώς δεν μπορώ να το βγάλω με δόσεις
πιες το όλο μαζί σα φάρμακο
::angel.::

Κάνε με να πιστέψω ότι περίμενες τα ποιήματά μου για να σου βγουν τα μάτια ::razz2.::
ftx
16-09-2008 @ 15:09
τώρα τέλειωσα την ανάγνωση
justawoman
16-09-2008 @ 15:18
με ξεπέταξες στα γρήγορα ::cry.::
Flake
16-09-2008 @ 15:19
::hug.::
ALYZIOS
16-09-2008 @ 15:43
justawoman.................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::whist.:: ::wink.:: ::oh.::
zpeponi
16-09-2008 @ 22:50
::up.:: μου αρεσε πολυ και μου θυμισε πολλα!! ::yes.::
ψιτ-ψιτ
16-09-2008 @ 22:53
εμενα για ....τρενακι μου κανει αυτος ο κυκλος.. ::sneak.::
swordfish
17-09-2008 @ 00:28
Καλά...με έστειλες πρωϊ - πρωϊ και πώς να δουλέψω τώρα;... ::kiss.:: ::love.::
AceOfSpades
17-09-2008 @ 01:08
χμμμ... ίσως φταίει η ώρα....δεν το κατάλαβα...θα πρέπει να το ξαναδώ...μεθαύριο



::love.::
νετη541
17-09-2008 @ 01:10
!!!!!!.......απίστευτο σχήμα ο κύκλος....χαλάλι το κατεβατό....κι όλα του(ς) χαλάλι!!!!
Ιππαρχος
17-09-2008 @ 01:33
Εντυπωσιακό, και όχι λόγω του μεγέθους του...
BonnieJo
17-09-2008 @ 06:26
το αγαπημένο μου δικό σου γούμαν! Άσε μη του σκοτώσεις όλους γιατί έχω μόνο 20 δάχτυλα και δε μπορώ να μετρήσω παραπάνω!
balistreri
17-09-2008 @ 06:36
είναι που μετράει και τα δικά μου...
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
17-09-2008 @ 09:59
Πρέπει να τους αφήσω επιτέλους
ν’ αναχωρήσουν
για το βασίλειο των νεκρών
δίνοντας άφεση λυγμών
τόσο για μένα
όσο και για κείνους.
::up.:: ::hug.:: ::love.::
-riddle-
17-09-2008 @ 10:09
Σαν φιγούρες αινιγματικές οι χαμένοι εραστές στην κρυφή τράπουλα ταρώ της ζωής σου.
Ποια μορφή θα χεις άραγε εσύ στην δική τους τράπουλα;

Πολύ ωραίο Στελλάκι! ::yes.::
artista_k
17-09-2008 @ 11:15
Ως τα 100 μου να το διαβάζω δεν θα καταλάβω τίποτα... ::whist.::
ftx
17-09-2008 @ 11:47
α γεια σου
Αστεροτρόπιο (Jeny)
17-09-2008 @ 12:13
Και βέβαια το θυμάμαι.
Εξαιρετική απεικόνιση χαρακτήρων και συναισθημάτων.
Φιλιάαα
::love.::
**Ηώς**
17-09-2008 @ 12:28
Στέιστηςλλα μου......είσαι στην κορυφή της ύψιστης ποιητικής κλίμακας!
Σε θαυμάζω! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
justawoman
17-09-2008 @ 14:48
Καλά ρε, βρέθηκαν τόσοι να διαβάσουν το μακρυνάρι;
Υποκλίνομαι στην υπομονή
και την ανεκτικότητά σας ::theos.::


Απέχω των σχολίων, λόγω μόχθου, φόρτου, βροχερής διάθεσης κλπ κλπ, αλλά μη γελιέστε... Η Υπηρεσία, όλα τα γνωρίζει ::sneak.::

Μπάι

Υ/γ για Β&b
άλλοι μπλέκουνε τα μπούτια τους, εσείς τα δάχτυλα... να τα εκατοστήσετε χρυσά μου
Μελής
26-09-2008 @ 03:40
είναι ο τρόπος που μου αρέσει να γράφεται η ποίηση. είναι το πάντρεμα των λέξεων με τις πιο βαθιές σιωπές που μιλούν στον αναγνώστη μυώντας τον στις αλήθειες των συναισθήσεων.
Μελής
26-09-2008 @ 03:48
Ανατρεπτικός (Γητευτής)
Στις ασύλληπτης ταχύτητας
διαδρομές των λογισμών σου
μπλέχτηκα οικειοθελώς
κι αναμίχθηκα παράτολμα στην τρέλα
που μόνο τα απομακρυσμένα θέλω μου
θα ήταν δυνατό να συγκρατήσουν
Έπινα γέλιο απ’ την ενέργεια που ανάβλυζε
κι έλιωνα στις ατέλειωτες φορτίσεις
που έντυνες με λόγια καθημερινά
Ήσουνα τόσο απρόβλεπτος
και τόσο επικεντρωμένος στην κατάκτηση
που βάφτιζες τις δούρειες προσδοκίες μου
σε εξαγνιστικές πηγές αρχαίων ποταμών και πόθων
Ένας αλλόφρων λίβας μες τον καύσωνα των ημερών
Λαμπάδιαζαν οι αισθήσεις
πέρα απ’ τα όρια των ενοχών
Μα οι πυρκαγιές, που αγαπούν
τους δυνατούς ανέμους... κάποτε σβήνουν
Στάχτες μου πολύτιμες!
Μη στρέφεστε στην αναπόληση
Προσεκτικά σας έχω φυλαγμένες
μέσα στο τσίγκινο μικρό κουτάκι
πάνω στο πιο ψηλό, το πιο ηλιόλουστο
ξύλινο ράφι της κουζίνας

Στην ένταση… η απόσταση εκμηδενίζεται


και επιλέγω αυτό το αυτοτελές μέρος.
Flake
26-09-2008 @ 06:35
εξοχο!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο