| |
Χαμογέλασες, σα[ν η]μέρα με καμώματα
πρώτη μήνα, με ξυπνάς τα ξημερώματα.
[Το] Aπόγευμα γυρνούσαν τα παιδιά
απ’ το δρόμο να χαθούν σα μεσημέρια
δυο αινίγματα ζητούσες του νοτιά
στην καρδιά, μικρές [ή: μετράς] χαρές και καλοκαίρια.
Με προσπέρασες, μ’ αγγίγματα σιωπής
ως το λόφο, για ν’ απλώσεις το σκοτάδι
βιαστικά,
κλαμένη η γη…
τον καρπό ίσως αντάλλαξε με χάδι.
Πρώτη οκτάβα, με επτά νότες και βοριάς
με νικάς, σαν τρόμος μοιάζεις φυλλωσιάς
με αγιόκλημα, που φυλακτό κρατάς
με ζυμώματα κι οι πίκρες στη γροθιά
μ’ ανταλλάγματα, να γύρει η ζυγαριά
με τραγούδι, σ’ εποχές και χρόνια
[μου ζητάς τιμήματα ξεπερνάς διλήμματα]
δυνατοί λυγίσανε, λιώσανε τα χιόνια.
[Το προζύμι στο τραπέζι από βραδύς
να ζητά ανέμελου πόνο μαγεμένο
μ’ αγαπάς, κοιτάς κι αργείς
μ’ ένα βήμα σε νικώ και περιμένω.]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
