| |
Μακραίνει η μέρα μικραίνει ο χρόνος
τρυπώνει στο μαγικό λυκόφως ο πόνος
που φέρνουν τα μάτια σου που δεν κράτησες για πολύ μέσα μου καρφωμένα
κι έμειναν εκεί τα πράγματα όπως είχαν..λειψά..ρημαγμένα...
απέστρεψες το βλέμμα σου κι απέτρεψες την πλάνη
νόμισες πως τον έρωτά σου ήθελα ,την ψυχή μου να γιάνει
πισωπατώντας φοβισμένα και δειλά έκανες να φύγεις
να χάσεις ,να χαθείς, απ' το κατεστραμμένο θέαμα να ξεφύγεις...
Ω ναι μα το Θεό! ήθελα το μέσα μου να εγκρίνεις
Να το ανιχνευσεις πριν το κατακρινεις
και πύργους στα ερείπια να χτίσεις
την απέραντή μου γη να κατακτήσεις...
κι αν τόσο απεχθή σου φαίνονται όλα τούτα
που σου φωνάζουν :"πέσε στα βαθιά! βούτα!"
μάθε κάτι που στα ρηχά δε μαθαίνεται
ο έρωτας ανθίζει μόνο όταν παιδεύεται...
στο λέω εγώ που χτίζω και γκρεμίζω
μ' ατέλειωτα μπετά τη γη μου γεμίζω
και κάτι τέτοιες ώρες που το λυκόφως μακραίνει το χρόνο
με δυναμίτη τα κάστρα ισοπεδώνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
