| |
Ερωτικο
Ήπια στερνός καλή μου το αδρό πιοτό σου
Κι η ζωή πλυμμήρισε βαθιά μου σ’ακρη απαντοχή
Πλέριο ψυχοπάλεμα χορεύει αγνάντια το χορό σου
Των αισθήσεων η πεντάδα ξανοίγει για να σε δεχτεί
Μ’ολόαγνη αναπνιά με μέλη λεία στου έρωτα σου την αφή
Γεμίζω ευώδιασμα και νιώθω τη γητιά που τρέχει χαμηλά
Σα φύλλο που σαλεύει μα δε θροεί, εικόνα,ατάραχη θεϊκή
Σαρώνεις μέσα μου κάθε άπλερη του κόσμου επιθυμιά
Κι ως ιερή πλημμύρα που ανεβαίνεις ποταμός
Απο τη φτέρνα ως το νού στο πέρασμα της ηδονής
Αναψυχώνεται άξαφνα ,θεριεύει ο γλυκασμός
Με μια κραυγή σου...,καθώς κλείνει το έργο του ο ποιητής
Κι ως με λουσμένη τη ψυχή σε μπλάβο ωκεανό
Ψυχή που ζώσανε απο παντού δυνάμεις σιωπηλές
Που πασχει και που νείρεται τ’ανίκητο φτερό
Σε νιώθω μπρος στα χείλη μου ακράτητη να πνές
Του έρωτα σου του ανήκουστου που μου καρφώνει το αίμα
Τα μάτια σου πεντάνοιχτα ξανοίγουν το βυθό
Μαντεία γεμίζει η ψυχή και το εναγώνιο μου πνέμα
Τρυγά τον πρωτοτρύγητο της ομορφιάς σου ανθό
Καρδιά μου στον μυστικόν ολάκερη μαγνήτη γυρισμένη
Πέρα απ’των πάγων τα βουνά το ξέρεις μαντική
Ολόσωμη κι αυτούσια χαρά ,η αγάπη σε προσμένει
Του έρωτα προβαίνει εκεί ,η δόξα ,αργή,τρανή
Του δρόμου που αρμένισα ζώνη δεν έμεινε άλλη
Αλλη δεν έμεινε βαθιά του σπλάχνου αναπνοή
Παρά ουρανός ,όλο ουρανός και πουθενά ακρογιάλι
Κι ένα αστέρι αυγινό που καίει κι ανθορροεί
Όση μου έμεινε πνοή τώρα την κυβερνάει μια τάξη
Όλος μου έγινε ο κάματος αθάνατη θροφή
Δεν με μολεύει καυμός η σάρκα αν θα βαστάξει
Μες στην ψυχή σου ω πόθε μου τον έκλεισες εσύ
Θάθελα
Θάθελα και γώ να γράψω ποιήματα
Οπως οταν παίρνεις έβενο και φίλντισι και χρυσάφι
Και γινεσαι χρυσικός και σκαλιστής και γίνεσαι μάγος
Όπως οταν παίρνεις μια κιθάρα και γίνεσαι
Νυχτερινός ονειροσκορπιστής και κατρδιοκλέφτης
Ή και μονάχα οπως όταν θωρείς μέσα στη χούφτα σου το αστάχυ
Και σκύβεις θαμπωμένα μάτια και μετράς
Μια μια τις στάλες που απο τον ήλιο εσταλάξανε
Ή και μονάχα οπως οταν κάθεσαι το γιόμα
Στο παραθύρι του σπιτιού σου και κοιτάς
Το δρόμο που διαβαίνει,καθώς ήσυχο
Ποτάμι ή και μανάχα ως γεύεσαι
Στον ύπνο σου το πως σταλάζει μέσα σου ζωή.
Και βέβαια θα τραβούσε η καρδιά μου
Να τραγουδήσω ενα τραγούδι
Γιομάτο απο λουλούδια κι έρωτα
Ομως.........
Πολύ τον λέρωσαν τον τόπο μας
Πολύ τον χαμηλώσανε ,τον στένεψαν,τον κλείσαν
Με τείχη να μην βλέπει τη θάλασσα του μέλλοντος
Πολυ του κλεισανε τις πόρτες του ορίζοντα
Για να μην βλέπει κανένα βοριάστρι
Πολύ βροντήξαν στα καλντερίμια μας στις δημοσιές
Της Κερύνειας και της Αμμοχώστου
Πολύ βροντήξαν τ’άρβυλα τους,τα κοντάκια τους
Πολύ φτήξαν τις ξενικές τους τις βρυσιές
Πολύ θελήσαν να σκοτώσουν τη ψυχή μας ........
Και βέβαια θαρθεί ο καιρός των λουλουδιών
Έρχεται κιόλας ,τον βλέπουμε νάρχεται
Οπως ένα τραίνο που τραντάζει τη γής
Που ανεμίζει τις σπίθες και τους καπνούς του
Σα μάχης σπαθιά,σα νικητήριες σημαίες
Ενώ πίσω χιλιάδες μαντήλια μας χαιρετούν απ’τα παράθυρα
Χιλιάδες γέλια φτερουγούν για να μας ανταμώσουν
Έρχεται κιόλας το τραίνο το βλέπουμε
Θαρθεί ,θαρθεί ο καιρός των λουλουδιών
Ο καιρός ο γεμάτος κιθάρες του έρωτα
Ο γεμάτος φιλικές χειραψίες χωρίς λογαριασμό
Ο γιομάτος απο μια μεγάλη αγάπη ανάμεσα σε σάς και σε μάς
Ο γιομάτος απο ένα τραγούδι γιομάτο τραγούδι..........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
