| |
Γεννήθηκα κι εγώ μες στο νερό
Και έμαθα να ζω μ’ αυτό, μ’ αέρα κι ήλιο
Όσοι μ’ αγάπησαν, με δίδαξαν να αγαπώ
Και μου ’παν την αγάπη να κρατώ σαν το κειμήλιο
Μα όταν έμαθα καλά να κολυμπώ.
Είπα να ξανοιχτώ μακριά, στα βάθη
Μου 'παν ότι αν ξέρω να αγαπώ
Θα ζω. Θα βλέπω, θα μαθαίνω από τα λάθη...
Μόνη ξανοίχτηκα στο πέλαγος να πάω ως πέρα
Μα πισωγύρισα, για μιαν αγάπη, μια κρύα μέρα
Κι ας μου μηνούσε ο αγέρας πως ήταν λάθος
Εγώ οδηγό μου και μέντορά μου είχα το πάθος
Ο γυρισμός ήταν μακρύς. Είχα χαθεί
Αλλά θυμόμουν ότι πρέπει ν’ αγαπάω
Είδα στεριά και φως. Είχα σωθεί;
Δεν ήξερα, μα σκέφτηκα: θα πάω!
Και μου μηνούσε ο αγέρας πως ήταν λάθος
Μα εγώ οδηγό μου και μέντορά μου είχα το πάθος
Ήξερα τώρα. Μ’ είχαν μάθει να αγαπώ
Τον ήλιο, το νερό και τον αγέρα
Να παίζω, να γελώ, να τραγουδώ
Όμως, το κύμα μ’ είχε σύρει σε μια ξέρα
Μ’ άφησε εκεί
Δίχως δυνάμεις πια να τραγουδάω
Κι έμεινα εκεί
Αφού, δεν είχα αλλού να πάω
Και μου μηνούσε ο αγέρας πως ήταν λάθος
Μα εγώ οδηγό μου και μέντορά μου είχα το πάθος
Έμεινα εκεί
Ο ήλιος να με καίει και να πονάω
Κι ακόμα εκεί
Ακόμα κ-λ(αι)έω στον ήλιο «σ’ αγαπάω»...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
