| |
| | Σαν μελωδία |  | | |
Η ζωή είναι μελωδία,
θέλει όργανα, οργανοπαίχτες και μαέστρο,
ο μαέστρος είναι η ψυχή μας,
και αυτή διευθύνει την μουσική....
Η μουσική είναι ιδιόρρυθμη,
πότε δυνατή, πότε απαλή, σαν μεταξένιο χάδι,
κάποια στιγμή έχει ρυθμό,
κάποια άλλη στιγμή, είναι ασύγχρονη και φάλτσα....
Όταν είναι φάλτσα,
αντιπροσωπεύει τις δυσκολίες και την κούραση,
μιας ορχήστρας που κουράστηκε,
απο τις αλλεπάλληλες πρόβες για την πρεμιέρα....
Την ημέρα της πρεμιέρας,
την καθορίζει η μοίρα, η θεά τύχη, το απρόβλεπτο,
και νιώθουμε πρωτάρηδες,
μπροστά στην αρχή, ενός σημαντικού μας βήματος...
Ένα βήμα για μας,
ένα βήμα για το σύνολο, τους συναδέλφους μουσικούς,
γιατί το παιχνίδι δεν είναι δικό μας,
είναι για όλους, όπου ο ένας στηρίζεται στον άλλον, σαν ομάδα....
Μια ομάδα οργανοπαίχτες,
που παίζουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο,
την μελωδία της ζωής τους,
όλοι αντάμα και η ψυχή, ως μαέστρος να διευθύνει....
Διευθύνει την ορχήστρα,
και όλα τα όργανα, πρέπει να υπακούσουν στις εντολές,
αυτό που δείχνει η μπακέτα,
πότε πάνω, πότε κάτω, πότε γρήγορα, πότε αργά....
Όταν κινήται αργά,
η μελωδία σαν μπαλάντα, είναι μαγεία ερωτική, γλυκειά απόλαυση,
όταν κινήται γρήγορα,
η μουσική αγριεύει, γίνεται αγχώδης και ταράζει την ηρεμία....
Η ηρεμία χάνεται,
ο έρωτας καταρρέει, τα συναισθήματα ανάμικτα, μπερδεμένα,
η αγάπη άφαντη,
κανείς δεν μπορεί να τη βρεί, απο την ταχύτητα της μουσικής...
Η μουσική γίνεται βάναυση,
ένα πολεμικό εμβατήριο, ο ήχος απο τα τύμπανα κυριαρχεί,
τα τύμπανα είναι η καρδιά μας,
που πάλλεται σε αφύσικους ρυθμούς, και σημαίνει το τέλος...
Το τέλος έρχεται,
η μελωδία τελειώνει, τα όργανα σταματούν, οι θεατές χειροκροτούν,
ορισμένοι δακρύζουν απο συγκίνηση,
κάποιοι γελάνε και χαίρονται, και κάποιοι άλλοι κλαίνε απο λύπη...
Γιατί όμως κλαίνε,
γιατί να αισθάνονται τόσο λυπημένοι, απο την μουσική που άκουσαν?
Κάποιος απο το πλήθος,
χαρίζει στον μαέστρο, ένα μπουκέτο λουλούδια και ένα τρυφερό φιλί...
Το φιλί είναι ανταμοιβή,
για την μελωδία που έπαιξε η ορχήστρα, γεμάτη με ένταση και πάθος,
αλλά τώρα που η μουσική τελείωσε,
ο μαέστρος και οι οργανοπαίχτες, θα δώσουν πνοή, στην επόμενη μελωδία...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιώργος_Κ
03-02-2005 | μελωδία=ζωή, όργανα=καρδιά,μυαλό, οργανοπαίχτες=συναισθήματα, μαέστρος=ψυχή | | annaΤi
03-02-2005 | Γιώργο, συγγνώμη...... αλλά κάπου με κούρασε.... πριν πάω πολύ μακρια..... αν μπορούσες να το συμπυκνώσεις λίγο.... | | Γιώργος_Κ
04-02-2005 | Καλημέρα ʼννα, πιστεύω οτι πρέπει να το ξαναδιαβάσεις τώρα που είναι πρωί, μάλλον θα αντιληφθείς το περιεχόμενο του καλύτερα, αν το συμπυκνώσω (πράγμα που δεν θα κάνω) σίγουρα το νόημα θα χαθεί... | | katerina2
05-02-2005 | ειναι παρα πολυ καλο!εχεις δωσει μια πανεμορφη εικονα....Μπραβο! | | Γιώργος_Κ
05-02-2005 | Σ'ευχαριστώ Κατερίνα! :) αλλά δυστυχώς είναι μια εικόνα του πνευματικού θανάτου μέσα απο την μουσική!! Το ποίημα είναι μάλλον απαισιόδοξο, παρά αισιόδοξο!! Να είσαι καλά και πάλι σε ευχαριστώ και σε φιλώ γλυκά!! | | katerina2
05-02-2005 | εμενα μου φαινεται,πως περιεχει κ'τα δυο... | | Γιώργος_Κ
05-02-2005 | Χαίρομαι, αν μπορείς να διακρίνεις την αισιόδοξη πλευρά του, αλλά εγώ το έγραψα έχοντας μεγάλη απαισιοδοξία, απο την δική μου ζωή! Νιώθω οτι περιγράφω τον δικό μου πνευματικό θάνατο! Θα αποκτήσω ξανά ζωή, όταν "ο μαέστρος" και "η ορχήστρα" αποφασίσουν να παίξουν πάλι μια καινούργια μελωδία....ως τότε όμως, απολαμβάνω τον θάνατό μου!! :) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
