Helene52
24-09-2008 @ 16:56 | Μπλαβίζει το πρόσωπο σαν θολό ποτάμι
-στα πόδια σου καίει η στάχτη-
παίρνεις το θάνατο απ’ το χέρι
για να του δείξεις το καρτέρι
που του ‘χει στήσει η ζωή,
η ελπίδα που ‘χει το ουρλιαχτό στα στήθια
σαν μαύρη του έρωτα συνήθεια
μιας πίκρας με το πρόσωπο της πείνας
που δεν έχει αναπαμό
μήτε τροφή για λυτρωμό.
Το Θαυμασμό μου και την καλημέρα μου ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
anthier
24-09-2008 @ 18:09 | fovero | |
armenisths
24-09-2008 @ 21:02 | υπεροχο.... φανταστικο στιχουργημα... μπραβο σου.. ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
sofianaxos
24-09-2008 @ 21:27 | Δυνατό!!!!!!! ::up.::
Καλημέρα | |
Ιππαρχος
24-09-2008 @ 21:49 | Εξαιρετικοί στίχοι.. | |
swordfish
25-09-2008 @ 00:22 | Πολύ καλό!!!! ::yes.:: ::up.:: | |
TAS
25-09-2008 @ 01:51 | "Μπλαβίζει το πρόσωπο σαν θολό ποτάμι"
αφιερώνεται και σε σένα το "πέρα στο θολό ποτάμι "του Μάνου ..
"σαν αδέσποτη ενοχή
γυρνά κι ορίζει τις στιγμές
που θα ξυπνήσουν οι πληγές"
Εξαίρετος! | |
Ναταλία...
25-09-2008 @ 04:46 | ελπίδα που ‘χει το ουρλιαχτό στα στήθια
σαν μαύρη του έρωτα συνήθεια
μιας πίκρας με το πρόσωπο της πείνας
που δεν έχει αναπαμό
μήτε τροφή για λυτρωμό.
δυνατό ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | |
peiraiotissa
25-09-2008 @ 04:52 | παίρνεις το θάνατο απ’ το χέρι
για να του δείξεις το καρτέρι
που του ‘χει στήσει η ζωή
Τι να πω τώρα γι αυτόν τον στίχο.....όλα ωχριούν!!!!!!!!!! ::theos.:: | |
solminoraki
25-09-2008 @ 12:25 | Απίθανος στίχος...μα τί πορτραίτο γυναίκας είναι αυτό; ::oh.:: | |
 |
