| |
Ότι απέμεινε απ το φώς μιας πεθαμένης μέρας
μες τη νυχτιά σου κεραυνός κι ανάγλυφος αέρας.
Μα έλα που ο αέρας δε μιλά, δε γράφει το όνομα σου,
περνάει δίπλα μ' ακουμπά, γυρνά πάλι κοντά σου
Ρεφρέν:
Στα δύο σου μάτια αναζητώ μια χαραμάδα αλήθειας
κι όχι κρυψώνα βιαστική, διέξοδο συνήθειας.
Μα έλα που η αλήθεια δεν μιλά, δε γράφει στη ματιά μου,
την ψιθυρίζω στο μυαλό, την πνίγω στη λαλιά μου.
Κοίτα να δείς, κι οι μέρες μου σφυρίζουν τον σκοπό σου
μοιάζουν κι εκείνες να φορούν το άπιαστο όνειρο σου.
Μα έλα που οι μέρες προσπερνούν, δε γράφουν το όνομα μου,
περνάνε δίπλα, δε μιλούν, και γίνονται σκιά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
