| |
Την εποχή της μεγάλης λύπης
γυρνούσα μόνος μεσ' τα στενά
στη βροχερή πόλη αυτή της δύσης
αιώνια γκρίζα μεσ' την καταχνιά
Νέες ψυχές, αθώες φάτσες
συνεπαρμένες απ' την επαφή
κλείνουν το μάτι, κάνουν γκριμάτσες
και παίζουν θέατρο στη νέα σκηνή
Βλέπω το έργο και με μεθάει
ψάχνω τον ρόλο μου μεσ' την πλοκή
ένα κορίτσι λέει μ' αγαπάει
κι ύστερα χάνεται σαν αστραπή
Μικρές κι ανόητες, χαμένες μέρες
νύχτες με κρύο και μουσικές
γυρνώ τα μάτια στο δωμάτιο του χρόνου
κι όλα μου φαίνονται θολές στιγμές
Τέλειωσε ο χρόνος μου σ' αυτά τα μέρη
δυο όνειρα έζησα και δυο ζωές
κράτα το βλέμμα μου σαν φως από αστέρι
καθώς θα φεύγω για χώρες μακρινές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
