| |
στιχο το στιχο περπατα
και διασκορπιζεται στη σκεψη
πουλι το κανει να πετα
παραπανο να μη στερεψει
μιας ζωης τις ενοχες
και της απατης την μπαλαντα
παλιες χαμενες εποχες
που του ξεφυγανε για παντα
σωρος στραβες επιλογες
βουλες δειλιας αποφασεις
δηθεν αναγκης προσταγες
στημμενες τωρα παραστασεις
νιωθει πως ηταν ολα πια
οσα του σκαλιζαν του παθος
και ολη η αληθεια το ψευτια
τρεμει πως ηταν καταβαθος
κορη λευκη χρυσα μαλια
φωτια τ αναψαν το κεφαλι
για οτι να τανε παλια
τον κανουνε να αμφιβαλει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
