| |
[color=black][font=georgia]Φως της ανατολής παλάτι είσαι που τρέμεις
Μη μου στερήσεις τις στοές , τους λαβυρίνθους όχι
Ησύχασε άλογο , μη μιλάς , νιώσε το απαλό άγγιγμα της φτέρης
Έλα να κοιμηθούμε εδώ στα λιβάδια των χρόνων που θα’ρθουν
Αδάμαστη των άστρων η λάμψη σε τούτο το μυριόφυλλο της νύχτας
Κι η σκιά μου ενώθει με του φεγγαριού την ίσκα την αδάμαστη..
Ποιός χόρτασε απ’το φιλί σου και δεν ταξίδεψε για χίλια χρόνια ακάματος πια
Κι όποιος το φιλί σου στερήθηκε πώς..Πώς έζησε έστω μια ημέρα σε αμφίβολο σύμπαν
Θα μετοικήσω τώρα όπου μου κρύβουν οι θάλασσες των μαλλιών σου
Θα βρω και θα λαξέψω τα ίχνη που άφησες και θα χω τότε μια σπηλιά και ένα ανάκτορο
Ίσως σε μια χαραμάδα να γλυστρίσει ένα μαργαριτάρι δάκρυο , σμιλεμένο απ’τη φωτιά του αποσπερίτη
Μα εγώ θα τό ‘βρω κι όσο ψηλά φτάνει το χέρι μου , θα καρφιτσώσω ένα καινούργιο άστρο
Σ`ότι πλουμίδια φοράς , αρματωσιά μια έρημος ξένη στους ανθρώπους
Γείρε να δεις απ`το όνειρο μου κι ότι κλέψεις θα στο χαρίσω
Ξεκινά απ’των Θεών τα κελάρια που κρύβουν μπρούσκο κι αντηλιά
Ένα καλντερίμι με όχθες χάλκινες μα η στράτα του είναι πορσελάνη και έβενος...
Σε έχω πει νερό
Αργότερα , όταν οι βεντάλιες των κυμάτων σε εξαγνίσουν ‘
Θα ψελλίσω το πραγματικό σου όνομα [/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
