| |
για τις ημερες του σκληρες
που ριζωσαν στα χρονια
τρελης κυρας επιταγες
που εριξαν τα πιονια
σε ασπρο μαυρο σκοτωμο
που γυρισμο δεν εχει
σηκωνει τωρα σπαραγμο
το χτες να μην αντεχει
ιδεα σφαιρα στο μυαλο
φωναζει μανιασμενα
οσα χε παρει για καλο
πως ηταν λαθεμενα
πνευμα αχαριστο στραβο
κλεισμενο μες στη σκια του
σ ενα τρυπακι παλαβο
το φοβο του θανατου
βλεπει μπαινει στην καρδια
παραξενο το χρωμα
μιας αλλης φυσης μυρωδια
στον ανεμο κι ακομα
καν η σκηνη του πως κουνα
τα ειδωλα θολωνουν
αρχιζει ο κοσμος να γυρνα
φωνες που τον σκοτωνουν
πλεκουν εικονες τρομερες
και η μνημη σα χαμινι
τονε χτυπαει δυο φορες
και σεκο τον αφηνει
χανει ο Τζερονιμο το φως
κι αναισθητος λυγιζει
μοιαζει στ αληθεια του νεκρος
το χωμα οπως αγγιζει
πεφτει σεληνη στο πανι
φωτιζει το κορμι του
κανει στο βραδυ να φανει
γραφη που στο σπαθι του
σε καποια γλωσσα ξενικη
του χρονου τη συνηθεια
λεει τη φραση μυστικη
που φερει την αληθεια
σκυβουν τα κτηνη για να δουν
ατσαλινη την πλακα
και του αφεντη αρχινουν
να τρωνε απ τη σαρκα
δοντια το σωμα προσκυνουν
κομητη που θα πεσει
για ενα ονειρο μιλουν
που εμεινε στην μεση
κλεινει τα ματια ο ουρανος
το αιμα που παγωνει
μενει απο πανω του κενος
κι αυτος σαν ξημερωνει
κι οπως φυσα ξαναφυσα
αερας πανω απ τη θωρια του
του δινει φλογα , ξεφυσα
δεν ηρθε ακομα η σειρα του
φιλι ζωης κι αναριγα
φωνη ν ακουει αγαπημενη
"σηκω μικρε μου ειν αργα
εξω ο κοσμος περιμενει"
σφιγγει τα δοντια κι ας ποναει
σιγα ανοιγει τα δυο ματια
βλεπει μπροστα του να ριγαει
εναν Τζερονιμο κομματια
μεσα στο παραμιλητο
χιλια μαζευει πεταμενα
οπως τον παιρνει το βουητο
λογια φυτρωνουν ξεχασμενα
αστρα που κρυβουν και δεν μιλανε
καποιο σωτηριο και μυστικο
μηνυμα ελπιδας που κουβαλανε
φαρμακο να ναι και γιατρικο
"τα αστρα λοιπον θα τα γκρεμισω
στην γειτονια τους πανω θ αραξω
καθε πλανητη θα τον ρωτησω
και καθε ηλιο θα τονε ψαξω
φτανει μια λεξη να ξεκινω
κομπο να λυνω και ν απανταω
σ ενα ερωτημα τοσο κοινο
που ναι αληθεια και που να παω"
ετσι σερναμενος μια πληγη
βγαινει ο Τζερονιμο απ τη σκηνη του
ρακος κυλιεται πανω στη γη
σχεδια μεσα στη κεφαλη του
τον ερημο δρομο να παρει το ματι
που χανει το βημα αυτου που περνα
το φως που οριζει του καθε διαβατη
την πορτα που ανοιγει για το πουθενα
σε καθε φαναρι γυριζει τις πλατες
το βλεμα του αφηνει να πεσει βαθια
της νυχτας ν αγγιξει φτηνες αυταπατες
και σφιγγει με πεισμα ξανα την γροθια
πριν πει καληνυχτα στην πολη κι αποψε
τα λογια τ ονειρου σφυριζει σιγα
"των αστρων το νομο Τζερονιμο κοψε
και βρες την ουσια που γριφους ξηγα"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
