| |
Στα κεραμίδια, του θεού τα τελευταία ίχνη
μοιάζανε ίδια τα κλαδιά κρυμμένα στην ομίχλη
μοιάζανε ίδιες κι οι ματιές που είχανε προδώσει
τα μυστικά στις ενοχές μορφή είχανε δώσει.
Μα εσύ ξεφεύγεις και κοιτάς το πλήθος να ζυγώνει
τη μέση σου αγκάλιασε η ασημένια ζώνη
σύμβολο η εικόνα σου σε πόλη κοιμισμένη
περνούσες κι ελευθέρωνες σκέψη παγιδευμένη.
Κι αν ξέχναγε τα όνειρα η κουρασμένη μέρα
έδιωχνε ο κήπος της Εδέμ τα γκρίζα περιστέρια
κι όλα ζητούσανε ξανά να βρούνε μια αξία
στα χείλη σου η λέξη μου κι όλα στη φαντασία
[κι όλα ζητούσανε ξανά να βρούνε μια γαλήνη
όμως γυρνούσανε εδώ και φέρνανε ευθύνη.]
Ποια είναι η αλήθεια άραγε [ή μας] που τάραζε την ώρα
σ’ ένα λαό που διάλεγε πάντα το γκρίζο χρώμα
στον ουρανό η θλίψη του κι επανάστασή μου
κρυμμένο είχε πανικό η γερασμένη γη μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
