| |
τωρα κι εσυ Τζερονιμο γνωριζεις την αληθεια
αδειος κοιτας απ του κενου το σπιτι ξαφνιασμενος
προσωπο αγνωστο μπροστα γυρευει τα στολιδια
της αυταπατης μιας ζωης που ησουν φορτωμενος
κι αν και ξαφνιαστηκες μπορει ποτε να μην τρομαξεις
απο του χαους τα φτερα που γυρω φτερουγιζουν
αφου πολυ δε νοιαστηκες και σου ρθε να γελασεις
που σκεφτηκες φαντασματα τις νυχτες που σε σκιζουν
σημαδι πηρα του καιρου το τερας που αλλαζει
και κρυφηκα μες στη σιωπη για σενα να μιλησω
μπροστα απ το παραθυρο την ωρα που χαραζει
αγκυρα ριχνεις παντα εδω να φυγεις απ τα πισω
ετσι την αλυσιδα του τραβωντας στο σκοταδι
τον αφησα στην τρελα του να μενει γελαστος
κλεισμενο στης παρανοιας το απατο πηγαδι
στο μαυρο να ονειρευεται μια οαση φωτος
οσο θυμαμαι την φορα την πρωτη να μιλαω
που ειδα το χαμογελο στα χειλη του αφημενο
το τελος συλλογιζομαι καρδια μου και ποναω
σε τι ταξιδι αγνωστο τον εχουνε δεμενο
θαλασσοπορος ναυαγος που ελπιζει μευθσμενος
σ ενα καραβι αφαντο χαμενο στα βαθια
σε μια ελπιδα αφηνεται ξανα του λαθεμενος
τα λογο δεν καταλαβε και πεφτει στη φωτια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
